Η πρώτη εξέγερση πραγματοποιήθηκε στη χερσόνησο της Μάνης το 1481, όταν ο Κορκοδεύλος Κλάδας και οι άγριοι μαχητές της Μάνης σηκώθηκαν εναντίον των Οθωμανών.
Ωστόσο, η Ήπειρος ανακτήθηκε σύντομα και οι Έλληνες έφυγαν. Εννέα χρόνια αργότερα, οι Οθωμανοί συνέλαβαν τον Κλάδα και τον έγδαραν ζωντανό ως βάρβαρη τιμωρία.
Το 1489 ο τελευταίος του βυζαντινού αυτοκρατορικού οίκου, ο Ανδρέας Παλαιολόγος, ανύψωσε τη σημαία της επανάστασης στην Τουρκική κατεχόμενη Ελλάδα.
Από το 1492 και μετά, οι άνεμοι της επανάστασης έλαβαν τη μορφή σταυροφορίας, αφού ο Κάρολος VIII της Γαλλίας εντάχθηκε στην υπόθεση ως σύμμαχος.
Πέντε χιλιάδες επαναστάτες απελευθέρωσαν την Ήπειρο, πάλι, και μεγάλο μέρος της Θεσσαλίας. μετά κινήθηκαν προς την Κωνσταντινούπολη.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Κωνσταντίνο Σάθα, αυτή ήταν η δύναμη των ελληνο-γαλλικών δυνάμεων που οι Οθωμανοί «αποσύρθηκαν από τις παραλίες και ετοιμάστηκαν να φύγουν από την Κωνσταντινούπολη».
Ωστόσο, ένας συνασπισμός χριστιανικών κρατών συμμαχούν ταυτόχρονα με τον Κάρολο, ο οποίος αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Γαλλία.
Μόνοι και αβοήθητοι, οι Έλληνες εκεί σφαγιάστηκαν αδίστακτα από τον εχθρό. Αυτή η πρώιμη επανάσταση έσβησε το 1496.
Η ελληνική εξέγερση τον 16ο αιώνα και η Μάχη της Ναυπάκτου
Από το 1525 έως το 1533, υπήρξαν πολλές μικρές ένοπλες εξεγέρσεις σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, που είχαν ως αποτέλεσμα σκληρές σφαγές των ανταρτών:
Στη Ρόδο, ο Μητροπολίτης Ευθύμιος και όλοι οι κληρικοί και τοπικοί διοικητές σφαγιάστηκαν.
Στον Μοριά (Πελοπόννησος), οι ιππότες της Μάλτας που είχαν προσχωρήσει στην εξέγερση στη Μεθώνη, έφυγαν όταν είδαν τις οθωμανικές δυνάμεις να φτάνουν, αφήνοντας τους Έλληνες στη μοίρα τους.
Η εξέγερση στην Ήπειρο το 1565, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να απαγάγουν παιδιά για να τα μετατρέψουν σε οθωμανούς στρατιώτες, κατέληξε σε μια αιματηρή ήττα.
Τον Οκτώβριο του 1571, ο Ιερός συνασπισμός, ένας συνασπισμός των καθολικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της Ισπανίας και της Βενετίας, που διοργανώθηκε από τον Πάπα Πίο Β ‘, έπληξε ένα μεγάλο πλήγμα εναντίον των Οθωμανών.
Ο στόλος του συναντήθηκε με τα οθωμανικά πλοία που φεύγουν από τη ναυτική βάση της Ναυπάκτου σε μια ιστορική ναυτική μάχη.
Ο χριστιανικός στόλος κατέστρεψε 117 γαλέρες και 20 γαλιοτ και 50 άλλα πλοία σε αυτή τη δράση. Περίπου 10.000 Τούρκοι συνελήφθησαν και πολλές χιλιάδες χριστιανοί σκλάβοι διασώθηκαν.
Η χριστιανική πλευρά υπέφερε περίπου 7.500 θανάτους. η τουρκική πλευρά περίπου 30.000. Μετά από αυτή τη σημαντική μάχη, ο οθωμανικός στόλος δεν ήταν πλέον απειλή για τη Δύση.
Η νίκη αναζωπύρωσε τις ελπίδες των Ελλήνων, καθώς χιλιάδες από αυτούς ανήκαν στα πληρώματα των χριστιανικών πλοίων.
Ωστόσο, οι τοπικές εξεγέρσεις στην Παρνασσίδα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και το Αιγαίο πνίγηκαν στο αίμα.
Το 1585, νέες εξεγέρσεις στην Ακαρνανία και την Ήπειρο απελευθέρωσαν τη Βόνιτσα, το Ξηρομέρο, την Άρτα και προχώρησαν στα Ιωάννινα. Ωστόσο, ηττήθηκαν επίσης, με πολλούς να μένουν νεκροί στα πεδία της μάχης.
Ο 17ος αιώνας επαναστατεί ενάντια στους Οθωμανούς
Από το 1609 έως το 1624, ο Δούκας του Νεβερ, η Γαλλία και οι Έλληνες οργάνωσαν ένα φιλόδοξο σχέδιο για την απομάκρυνση των Τούρκων από την Ελλάδα και δημιούργησαν έναν Χριστιανικό Στρατό για να ενταχθούν στους επαναστάτες.
Το σχέδιο δεν υλοποιήθηκε ποτέ πλήρως. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτών των δεκαπέντε ετών, ο λαός της Μάνης εξεγέρθηκε αρκετές φορές.
Το 1616, ο Μητροπολίτης Διονύσιος των Τρικάκων οδήγησε τους χωρικούς σε μια εκστρατεία στα Ιωάννινα και κατέλαβαν την πόλη. Τελικά ηττήθηκε, αιχμαλωτίστηκε και ξεφλουδίστηκε ζωντανός.
Το 1659, ξέσπασε μια νέα επανάσταση στη χερσόνησο της Μάνης που διήρκεσε μέχρι το 1667, καταλήγοντας επίσης σε ήττα, με πολλούς Μανιάτες να φεύγουν στο νησί της Κορσικής της Μεσογείου.
Ταυτόχρονα, από το 1660 και μετά, πραγματοποιήθηκαν πολλές μικρές εξεγέρσεις στην Ελλάδα – σχεδόν όλες υποκινήθηκαν από τους Ενετούς.
Ελληνική εξέγερση και Ρωσία
Από το 1711 και μετά, μια άλλη μεγάλη δύναμη συμμετείχε στην προσπάθεια των Ελλήνων να απαλλαγούν από τους Οθωμανούς.
Το 1711, ο πανίσχυρος τσάρος της Ρωσίας, ο Μέγας Πέτρος, εξέδωσε διακήρυξη καλώντας τον ελληνικό λαό να επαναστατήσει.
Ο Πέτρος χαρακτήρισε επίσης τον εαυτό του ως «αυτοκράτορα της Ρωσίας», τροφοδοτώντας τη φαντασία Ελλήνων που λαχταρούσαν τις μεγάλες μέρες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της χριστιανικής πίστης.
Το όνομα του Πέτρου συμπεριλήφθηκε ακόμη και στις λειτουργίες της Εκκλησίας, ενώ οι προφητείες μίλησαν για τη σωτηρία που «θα φέρει η ξανθιά φυλή».
Πενήντα πέντε χρόνια αργότερα, τα μεγάλα σχέδια της Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας οδήγησαν στην εξέγερση του 1766 και στην εξέγερση του Ορλόφ του 1770 .
Δυστυχώς, οι Έλληνες επαναστάτες εγκαταλείφθηκαν ξανά από μια μεγάλη δύναμη και αναγκάστηκαν να πολεμήσουν μόνοι τους. Πολέμησαν στον Μοριά μέχρι το 1779, κατάφεραν σε μερικές μάχες και ανέκτησαν ορισμένες περιοχές.
Το 1780, οι Τούρκοι ξεκίνησαν να νικήσουν τους αντάρτες στο Μοριά. Τότε ο μεγάλος ηγέτης Κολοκοτρώνης αντιστάθηκε συνολικά δώδεκα ημέρες στη Μάνη και έπειτα έκανε μια ηρωική έξοδο. Οι περισσότερες δυνάμεις του σκοτώθηκαν.
Ο γιος του, ο 10χρονος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μαζί με τη σύζυγό του και μια από τις κόρες του, ήταν οι μόνοι που επέζησαν.
Το 1788, ο Σούλι εξεγέρθηκε, ενώ, τον ίδιο χρόνο, ο μικρός στόλος του Λάμπρου Κατσώνη, αξιωματικού του ναυτικού του ρωσικού στρατού, άρχισε να χτυπάει στους Οθωμανούς σε μάχες στη θάλασσα μέχρι το 1790.
Όταν το 1792 η Ρωσία και η Τουρκία υπέγραψαν μια ειρηνευτική συνθήκη, ο Κατσώνης αρνήθηκε να αφήσει τα χέρια του και εξέδωσε διακήρυξη, στην οποία κατήγγειλε τη Μεγάλη Αικατερίνη.
Στην προκήρυξη δήλωσε επίσης ότι οι Έλληνες θα πολεμούσαν μόνοι τους τον πόλεμο της ανεξαρτησίας τους.
Η επανάσταση των Σουλιωτών έληξε τον Δεκέμβριο του 1803 με μια συνθήκη που τους επέτρεψε να εγκαταλείψουν το πεδίο της μάχης με τα δικά τους όπλα. Ωστόσο, ο Αλί Πασά δεν τήρησε την υπόσχεσή του και τους κυνηγούσε.
Μια ομάδα Σουλιώτη βρέθηκε στη Ρινιάσα από μια ομάδα Αλβανών, οι οποίοι τους σκότωσαν. Η Δέσπω Μπότση μαζί με τις δέκα κόρες και τα εγγόνια της, οχυρώθηκαν στον Δημουλα.
Οι Αλβανοί πολιόρκησαν τους Σουλιώτες, οι οποίοι αντιστάθηκαν γενναία. Στο τέλος, ανατινάχτηκαν, ώστε να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού ζωντανοί
Ο Σουλιώτης Κίτσος Μπότσαρης και οι άντρες του συνέχισαν τον αγώνα στη Δυτική Ελλάδα μέχρι που ο ίδιος έπεσε στην παγίδα ψευδών υποσχέσεων από τον Αλή Πασά και σκοτώθηκε.
Πριν από την Ελληνική Επανάσταση
Αλλά ένας νέος επαναστατικός άνεμος φυσούσε σε όλη την Ελλάδα μέχρι το 1806, καθώς οι Ρώσοι και ο γαλλικός στρατός του Ναπολέοντα ανταγωνίστηκαν ποιος θα ενώνει τους Έλληνες εναντίον των Οθωμανών.
Ωστόσο, για άλλη μια φορά, οι αντάρτες εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους και οι Τούρκοι εξαπέλυσαν την οργή τους στους εξεγερμένους Έλληνες.
Στον Μοριά, οι Τούρκοι ηγέτες απαίτησαν την εκτέλεση ολόκληρης της οικογένειας Κολοκοτρώνη. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και οι συμπατριώτες του πολέμησαν για μήνες στον Μοριά.
Τελικά, ο Κολοκοτρώνης και οι άντρες του αναγκάστηκαν να μετακινηθούν στο νησί των Κυθήρων και από εκεί, να φύγουν στο νησί της Ζακύνθου.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή, ο Νικοτσαρας, στην Κεντρική Ελλάδα, και ο Γιάννης Σταθας, ο οποίος αναγκάστηκε να φύγει στη Σκιάθο και να κατασκευάσει στόλο 70 σκαφών, συνέχισε τον αγώνα. Η εξέγερσή τους ανάγκασε την Υψηλή Πύλη να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τους επαναστάτες.
Σε όλη την Ελλάδα, η ελευθερία έγινε αιτία αντί για επιθυμία.
Λίγα χρόνια αργότερα, στις 25 Μαρτίου 1821 οι αντάρτες πήραν όπλα για την 124η φορά. Αλλά αυτή τη φορά, η μοίρα δεν θα τους στερούσε την ελευθερία τους.
Αυτό σηματοδότησε την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης που οδήγησε στην απελευθέρωση και τη γέννηση του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους.
Δώστε την υποστήριξη σας στην έρευνα κάνοντας LIKE.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου