Η μυθική Σχερία - Η Νήσος των Ναυσίκλυτων Φαιάκων



Στην Ελληνική μυθολογία οι Φαίακες (Φαίηκες στην ιωνική διάλεκτο, π.χ. στον Όμηρο, Φαίαξ ή Φαίηξ στον ενικό αριθμό) ήταν ένας λαός γνωστός ιδιαίτερα από τον Όμηρο για τη ναυτοσύνη του («ναυσικλυτοί»). Οι Φαίακες ήταν οι αγαπημένοι των θεών και φίλοι των ανθρώπων. Αναφέρεται ότι αρχικώς κατοικούσαν στην απομακρυσμένη Υπέρεια, στα πέρατα του κόσμου. Ως συγγενείς των θεών, αποκαλούνταν «αγχίθεοι», όπως οι Κύκλωπες και οι Γίγαντες. Μια εποχή που βασιλιάς τους ήταν ο Ναυσίθοος, οι Φαίακες εκδιώχθηκαν από την Υπέρεια από τους Κύκλωπες και μετοίκησαν σε ένα νησί, τη Σχερία, που αποκλήθηκε από αυτούς και «Νήσος των Φαιάκων», ενώ από τους περισσότερους ταυτίζεται με τη σημερινή Κέρκυρα (κάποιοι πάντως έχουν υποστηρίξει ότι ήταν η Ίσκια της Ιταλίας ή η Κρήτη).


Εκεί έχτισαν πόλη και ναούς με βασιλιά τους τον Αλκίνοο, τον γιο του Ναυσιθόου. Οι Φαίακες διακρίνονταν για τη φιλοξενία τους, όπως την περιγράφει ο Όμηρος μετά τη διάσωση του Οδυσσέα από τη Ναυσικά στη «Νήσο των Φαιάκων».

Ο βασιλιάς τους εμφανίζεται να κυβερνά ως πρόεδρος ενός συμβουλίου αποτελούμενου από 12 άλλους άρχοντες, ως ίσος προς εκείνους και όχι ως μέλος μιας ανώτερης τάξεως. 

Οι Φαίακες ήταν ειρηνικός λαός που αποστρεφόταν τον πόλεμο, εργατικοί και εύθυμοι, αγαπούσαν το καλό φαγητό, τα λουτρά, τον έρωτα, τα τραγούδια και τον χορό.

«Η εντολή αυτών είναι να παραπέμπωσιν ακινδύνως εις την πατρίδα των πάντας τους προς αυτούς πλέοντας», πράγμα το οποίο κατόρθωναν με τα θαυμαστά πλοία τους.

Τα πλοία αυτά δεν είχαν κουπιά, ούτε πηδάλιο και διέτρεχαν τη θάλασσα σαν να ήταν φτερωτά (Οδύσσεια, η 34-35), προικισμένα με αυτό το χαρακτηριστικό από τον θεό Ποσειδώνα, ενώ είχαν νου και μυαλό ανθρώπινο:


«Γιατί δεν έχουν τα γοργά καράβια των Φαιάκων
σαν τ' άλλα τα πλεούμενα τιμόνια ή κυβερνήτες,
μον' βρίσκουν έτσι μόνα τους τη σκέψη των ανθρώπων
και ξέρουν όλων τα χωριά, τα καρπερά χωράφια,
και γοργοτάξιδα περνούν της θάλασσας τα πλάτια,
κρυμμένα μες στην καταχνιά και στην πυκνή θολούρα
κι ούτε φοβούνται να χαθούν, μήτε κακό να πάθουν.»

Δώστε την υποστήριξη σας στην έρευνα κάνοντας LIKE.

Share:

Εντυπωσιακό βίντεο από τη δοκιμή πυραύλου κατακόρυφης προσεδάφισης


Εκτοξεύεται, φτάνει σε ύψος 744 μέτρων και στη συνέχεια ακολουθεί την αντίστροφη πορεία μέχρι την εξέδρα εκτόξευσης από την οποία αναχώρησε. Η αμερικανική εταιρεία SpaceX πραγματοποίησε μία ακόμα δοκιμή του Grasshoper, ενός ασυνήθιστου, επαναχρησιμοποιούμενου πυραύλου «κατακόρυφης απογείωσης και προσεδάφισης». Η δοκιμαστική πτήση πραγματοποιήθηκε στις 7 Οκτωβρίου και βιντεοσκοπήθηκε από ιπτάμενη τηλεκατευθυνόμενη κάμερα, η οποία προσέφερε ασυνήθιστες γωνίες λήψης. Το επαναχρησιμοποιούμενο Grasshoper, με ύψος δεκαώροφου κτηρίου, θα μπορούσε μια μέρα να μειώσει δραστικά το κόστος των διαστημικών επιχειρήσεων.

Ένας μέσος πύραυλος για την εκτόξευση δορυφόρων κοστίζει δεκάδες έως εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, αναγκαστικά όμως καταστρέφεται μετά την εκτόξευση, συνήθως πέφτοντας στον ωκεανό. Αν όμως μπορούσε να επιστρέφει στην εξέδρα εκτόξευσης, το κόστος κατασκευής δεν θα πήγαινε χαμένο. Η τελειοποίηση της τεχνολογίας των επαναχρησιμοποιούμενων πυραύλων απαιτεί ακόμα πολλά χρόνια δοκιμών. Στο μεταξύ, όμως, η SpaceX κερδίζει χρήματα εκτοξεύοντας για λογαριασμό της NASA αποστολές ανεφοδιασμού στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Το Grasshoper αποτελείται από το κατώτερο στάδιο του πυραύλου Falcon 9 με τον οποίο πραγματοποιούνται οι αποστολές ανεφοδιασμού, καθώς και έναν συμβατικό πυραυλοκινητήρα Merlin 1D. Στο κάτω μέρος του φέρει επίσης αρθρωτά σκέλη προσεδάφισης.



  


Δώστε την υποστήριξη σας στην έρευνα κάνοντας LIKE.

Share:

Μυστηριώδεις άνθρωποι με... ολόμαυρα μάτια



Τους αποδίδονται χαρακτηρισμοί όπως
αλλόκοτοι, ανατριχιαστικοί, απειλητικοί, μέχρι και απάνθρωποι. Αυτές είναι λέξεις που έχουν χρησιμοποιηθεί από κάποιους ανθρώπους για ναπεριγράψουν παιδιά, εφήβους και ενήλικες, που μοιράζονται ένα κάπως ασυνήθιστο γνώρισμα: ολόμαυρα μάτια που μοιάζουν να είναι αφύσικα. Τι συμβαίνει άραγε με τους ανθρώπους αυτούς;Πρόκειται για έναείδος δεισιδαιμονίας και φόβου κάποιων ανθρώπων στο ασυνήθιστο, ήυπάρχουν λόγοι για να πιστέψει κανείς, πως πρόκειται για μίαμυστηριώδη μερίδα ανθρώπων;


Ποιοι είναι τέλος πάντων οι άνθρωποι αυτοί;
Το χρώμα των ματιών του ανθρώπου είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα, που εξαρτάται από την ύπαρξη συγκεκριμένων χρωστικών ουσιών στην ίριδα, με κυριότερη εξ' αυτών τη μελανίνη. Αν και υπάρχουν τρεις γονότυποι που αφορούν το χρώμα των ματιών(καφέ,μπλε και πράσινο), οι φαινότυποι των ματιών, ανθρώπων και ζώων,έχουν μεγαλύτερη ποικιλία και αυτό εξαρτάται από το ποσοστό μελανίνης στα μελανοκύτταρα της ίριδας.

Προκύπτουν έτσι φυσιολογικά χρώματα ματιών που είναι τα: σκούρο καφέ (πολύ μεγάλη ποσότητα μελανίνης), ανοιχτό καφέ (μέτρια ποσότητα μελανίνης),μάτια στο χρώμα της ώχρας (αποκαλούνται συχνά και «γατίσια»),πράσινα, γκρι, γαλάζια, γαλαζοπράσινα και βιολετιά.

Υπάρχουν επίσης μη φυσιολογικές περιπτώσεις, που είναι η ετεροχρωμία (διαφορετικό χρώμα ματιών στις δύο ίριδες ενός ανθρώπου, ή ακόμα και στην ίδια την ίριδα του ενός ματιού), ο αλμπινισμός (εντύπωση κόκκινων ματιών, λόγω απουσίας χρωστικών στην ίριδα) και τέλος η ατελής ανάπτυξη της ίριδας, γεγονός που κάνει να φαίνεται η περιοχή της ίριδας μαύρη.

Αν και το μαύρο χρώμα των ματιών δεν είναι κάτι το φυσιολογικό,υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με πολύ σκούρα καφέ ή μπλε μάτια, που κάτωαπό συγκεκριμένες συνθήκες φωτισμού, μοιάζουν σα να έχουν μαύρα ήσχεδόν μαύρα μάτια. Αλλά σε κάποιες περιπτώσεις το μαύρο χρώμα έχειπαρατηρηθεί σε άριστες συνθήκες φωτισμού, στο φως της ημέρας για παράδειγμα. Επιπρόσθετα, κάποιες αναφορές δεν αφορούν μόνο φαινόμενα μαύρης ίριδας, αλλά αφορούν ολόκληρο το μάτι που μοιάζει να είναι τελείως μαύρο στο σύνολό του και φαίνεται πως έχει ελάχιστο ή ακόμα και καθόλου λευκό.

Βέβαια οι παραπάνω περιπτώσεις θα μπορούσαν να οφείλονται στηνυποκειμενική αντίληψη του κάθε παρατηρητή. Αλλά αυτό που φαίνεται περίεργο σε αρκετές τέτοιες περιπτώσεις, είναι κάποιες ιδιαίτερεςαναφορές για αλλόκοτη συμπεριφορά και εντύπωση που αφήνουν οιάνθρωποι που έχουν τόσο μαύρα μάτια. Επίσης, κάποιοι που έχουν συναντήσει τέτοιους ανθρώπους ισχυρίζονται πως καταλήφθηκαν απόανεξήγητο φόβο και μία τάση να αποφύγουν τους ανθρώπους με τα μαύρα μάτια, με κάθε τρόπο.
Πρόκειται για προκατάληψη; Για ψυχολογική αντίδραση στο μαύροχρώμα των ματιών; Ας δούμε μερικές περιπτώσεις αναφορών.

Ενδεικτικές περιπτώσεις αναφορών

Σύμφωνα με την αναφορά μίας γυναίκας που ταξίδευε με τον άντρατης σε αυτοκινητόδρομο του Μίσιγκαν και σταμάτησε για να επισκεφτείτην τουαλέτα, ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με μία λεπτή μελαχρινήγυναίκα, η οποία είχε ολόμαυρα μάτια και την κοίταξε έντονα και επίμονα.

Όπως αναφέρει, ένιωσε μία πολύ δυσάρεστη αίσθηση τρόμου,σα να υπήρχε κάτι το τελείως αφύσικο στη γυναίκα αυτή. Τα μάτια τηςήταν τελείως μαύρα, δε φαινόταν καν να υπάρχει κόρη. Το βλέμμα της ήταν τελείως κρύο και έκανε την γυναίκα που διηγείται την ιστορία να φύγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, μακριά της.Διηγούμενη τηνιστορία αυτή, επέμενε πως η αίσθηση που της άφησε η εμπειρία αυτή,ήταν πως η γυναίκα με τα μαύρα μάτια δεν ήταν άνθρωπος. Είχε επίσηςτην εντύπωση, πως η συγκεκριμένη γυναίκα την κοίταζε με έναν τρόπο,που υποδήλωνε πως ήταν ανώτερη και πιο δυνατή κατά κάποιοντρόπο.

Σε κάποια άλλη αναφορά, μία 47χρονη μεσίτρια στο Όρεγκον, ηοποία μετά από 20 χρόνων εμπειρία στο επάγγελμα αυτό είχε συνηθίσεινα έρχεται σε επαφή με πολλών λογιών ανθρώπους, διηγείται τηναλλόκοτη εντύπωση που της άφησε ένας 17χρονος έφηβος, ο οποίος επισκέφτηκε μία μέρα το γραφείο της.

Με το που τον αντίκρισε,ένιωσε αμέσως τις τρίχες του αυχένα της να ορθώνονται, πράγμα πουδεν δικαιολογούνταν από κάτι άλλο στην εμφάνισή του, παρά από τη θέα των ματιών του. Όπως και στην προηγούμενη αναφορά, ήρθε αντιμέτωπη με μία βαθιά αίσθηση μοχθηρότητας που εξέπεμπε ο νεαρόςαυτός και της ήταν σχεδόν αδύνατο να τον κοιτάξει απευθείας σταμάτια. Τα μάτια του ήταν τελείως μαύρα, δεν υπήρχαν κόρες και ημεσίτρια ένιωσε σα να βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο.

Επρόκειτο πράγματι για τελείως μαύρα μάτια; Κάποιες φορές οικόρες των ματιών είναι τόσο διασταλμένες (η διαστολή της κόρηςλέγεται μυδρίαση), που καλύπτουν τελείως τις ίριδες και κάνουν ταμάτια να φαίνονται μαύρα. Στο σκοτάδι οι κόρες διαστέλλονται για ναδεχθούν όσο το δυνατόν περισσότερο φως. Αλλά ο νεαρός πουαναφέρεται στην παραπάνω ιστορία, επισκέφτηκε το μεσιτικό γραφείομέρα μεσημέρι. Κάποια φάρμακα μπορούν επίσης να κάνουν τις κόρες να διασταλούν, κάποιες ναρκωτικές ουσίες όπως και κάποιες ψυχολογικέςή και παθολογικές καταστάσεις. Μπορεί να ισχύει και μία τέτοια εκδοχή για την ιστορία που διηγείται η μεσίτρια, αν και όπωςαφηγήθηκε, της δόθηκε η εντύπωση πως ο νεαρός αυτός εξέπεμπε συνολικά μία αίσθηση μαύρου.

Υπάρχουν περιπτώσεις, όπου κάποιοι αναφέρουν πως είδαν ανθρώπουςπου είχαν τελείως μαύρα μάτια, πως ακόμα και το λευκό τμήμα τουματιού απουσίαζε εντελώς. Εντυπωσιακές είναι οι συνθήκες, κάτω απότις οποίες συνάντησε μία γυναίκα δύο παιδιά, τα οποία - όπωςαφηγήθηκε - είχαν τελείως μαύρα μάτια: Βρισκόταν στο υπνοδωμάτιό της και διάβαζε ένα βιβλίο. Η ώρα ήταν ένδεκα το βράδυ, όταν άκουσε χτυπήματα στην πόρτα. Σηκώθηκε για να δει ποιος είναι και μέσα απότο παραθυράκι της πόρτας είδε με έκπληξη δύο παιδιά με ηλικίαπερίπου 10 χρόνων. Άνοιξε την πόρτα και τα ρώτησε τι ήθελαν κι εκείνα απάντησαν λέγοντας απλώς, πως ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα. Την εξέπληξε η όλη υπόθεση, τους αρνήθηκε και κλείνονταςτην πόρτα έριξε μια ματιά πίσω από το τζάμι. Τα μάτια τους ήταντελείως μαύρα. Τρομοκρατήθηκε και όπως λέει, δεν είχε δει ποτέ ξανάκάτι τέτοιο.

Υπάρχει λογική εξήγηση ή πρόκειται για κάτι τοπραγματικά παράξενο;

Τι συμβαίνει τελικά; Στο άρθρο του για τα παιδιά με τα μαύραμάτια, στο περιοδικό UFODigest, ο ερευνητής Barry Napier γράφει: Ταμαύρα μάτια θα μπορούσαν να οφείλονται απλά σε φακούς επαφής(υπάρχουν φακοί επαφής με τελείως μαύρο χρώμα). Το πιο πιθανόσενάριο είναι, πως οι πιο αξιόπιστες αναφορές οφείλονται σευπερβολική αντίδραση σε κάτι ασυνήθιστο ή σε μεγάλη φαντασία καιπως ένα μεγάλο ποσοστό από το σύνολο των σχετικών αναφορών,αποτελεί επινοημένες ιστορίες που κατασκευάστηκαν από κάποιους είτεγια να δημιουργήσουν εντύπωση, είτε απλά για να κάνουν πλάκα.

Δεν παραλείπει όμως να παρατηρήσει, πως αρκετές αναφορές γιαθεάσεις τέτοιων ανθρώπων είναι ιδιαίτερα φορτισμένες συναισθηματικάκαι πως οι άνθρωποι που τις διηγήθηκαν εξακολούθησαν να φαίνονται φοβισμένοι μετά από τα περιστατικά αυτά.

Οι λάτρες του παράξενου ισχυρίζονται πως όσοι έχουν δει ανθρώπους με μαύρα μάτια κατά πρόσωπο δεν έχουν άδικο να νιώθουνπως οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν κάτι το ανθρώπινο. Προτείνουν πως είναι είτε εξωγήινοι, είτε προέρχονται από κάποια άλλη διάσταση,είτε ακόμα πως είναι δαιμονικοί.

Για το φαινόμενο των ανθρώπων με τα μαύρα μάτια, υπάρχουν πολλές λογικές εξηγήσεις. Λένε ότι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής και το μαύρο χρώμα, μπορεί να προκαλέσει έτσι ψυχολογικές εντυπώσεις αρκετά έντονες, που σε συνδυασμό με τη σπανιότητα της θέασης μαύρης ίριδας στους ανθρώπους, δημιουργεί μία άχλη μυστηρίου γύρω από το όλο θέμα. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση αυτών, που έχουν δει ανθρώπους με ολοκληρωτικά μαύρα μάτια (χωρίς καν λευκό μέρος). Μαζί με τις περιπτώσεις αυτές, που εάν αληθεύουν, δύσκολα μπορούν να εξηγηθούν λογικά, οι άνθρωποι με τα μαύρα μάτια θα συνεχίζουν να αποτελούν ένα αναφερόμενο ως ανεξήγητο φαινόμενο.
Πηγή

Δώστε την υποστήριξη σας στην έρευνα κάνοντας LIKE.

Share:

Χρονο - οφθαλμαπάτες ή πώς να βρεθείτε στο παρελθόν


Οι χρονο-οφθαλμαπάτες είναι ένα μυστηριώδες φαινόμενο και ελάχιστα μελετημένο αυτή τη στιγμή, αν και είναι γνωστό στην ανθρωπότητα από αρχαιοτάτων χρόνων. Η πρώτη αναφορά για τις «παράξενες οφθαλμαπάτες» γίνονται σε αρχαίες αιγυπτιακές πηγές. Τι είναι όμως οι χρονο-οφθαλμαπάτες; Μια οπτική παραίσθηση ή ένα τούνελ του παρελθόντα χρόνου; Στην ερώτηση αυτή, απάντηση στη «Φωνή της Ρωσίας» ο Αλεξάντρ Μαχόφ, φωτογράφος, ο οποίος έρχεται σε άμεση επαφή με αυτό το φαινόμενο: Για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με τη χρονο-οφθαλμαπάτη κατά τη διάρκεια μιας αποστολής μου στην Κρήτη. Το θέαμα ήταν εκπληκτικό. Αν δεν το είχα δει με τα ίδια μου τα μάτια – δεν θα το πίστευα! Κυριολεκτικά μερικά μέτρα πάνω από τη θάλασσα γινόταν μια πραγματική μάχη. Ακουγόταν μάλιστα ο ήχος των σπαθιών και των αρματωσιών. Πήγα να πιάσω τη φωτογραφική μου μηχανή για να καταγράψω το συμβάν, αλλά η τεχνολογία δεν τα κατάφερε. Στη συνέχεια, ντόπιοι κάτοικοι μου διηγήθηκαν ότι δεν είμαι ο πρώτος που το είδα. Έκτοτε και μέχρι σήμερα «κυνηγώ» της χρονο-οφθαλμαπάτες.

Τη χρονο-οφθαλμαπάτη θα πρέπει να τη διαχωρίζουμε από τη συνήθη οφθαλμαπάτη. Δηλαδή δεν είναι ένα απλό ατμοσφαιρικό φαινόμενο, το οποίο επιτρέπει με τη βοήθεια οπτικών αντανακλάσεων να δει κανείς μετατοπισμένα στο χώρο γεγονότα, τα οποία συμβαίνουν στο παρόν. Η χρονο-οφθαλμαπάτη είναι ορατές μορφές, οι οποίες στην πραγματικότητα συνέβησαν στο παρελθόν, και σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, μπορούν να συμβούν και στο μέλλον.

Ορισμένοι επιστήμονες, οι οποίοι μελετούν το φαινόμενο, υποθέτουν πως οι χρονο-οφθαλμαπάτες είναι ιδιόρρυθμες σήραγγες του χρόνου. Είναι γνωστά περιστατικά, όπου άνθρωποι βρέθηκαν στο εσωτερικό χρονο-οφθαλμαπατών. Στη συνέχεια τις περιέγραψαν σαν κατάσταση πολύ «βασανιστική και καταπιεστική». Είναι πιθανό ότι σε αυτές τις ζώνες έχει αυξηθεί σε εξαιρετικό βαθμό η γεωμαγνητική ακτινοβολία, η οποία και επιδρά καταλυτική στην ανθρώπινη ψυχολογία.

Μία από τις ειδοποιούς διαφορές των χρονο-οφθαλμαπατών είναι η αδυναμία καταγραφής τους σε φωτογραφία, βίντεο ή να καταγραφούν ηχητικά, δηλαδή το φαινόμενο μπορεί να το δει κανείς μόνο με την ανθρώπινη όραση. Υπάρχει μια σειρά υποθέσεων, οι οποίες εξηγούν τη φύση των χρονο-οφθαλμαπατών. Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες έχει διατυπωθεί από τον ερευνητή Χένρι Σιλάνοφ. Σύμφωνα με αυτή, υπάρχει ένα ειδικό πεδίο, το οποίο σαν μαγνητική ταινία καταγράφει όλα τα γεγονότα και τις μορφές. Υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορείς να κοιτάξεις και να δεις γεγονότα του παρελθόντος. Ο Αλεξάντρ Μαχόφ θεωρεί πως η σοβαρή μελέτη των χρονο-οφθαλμαπατών μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμη για την επιστήμη:

Εγώ ως φωτογράφος λυπάμαι πολύ που στη συγκεκριμένη στιγμή είναι αδύνατο με φυσικά μέσα να καταγραφεί η μυστηριώδης ομορφιά των χρονο-οφθαλμαπατών και να γίνει προσιτή στους ανθρώπους. Είναι πιθανόν, πολλοί να έβλεπαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο αυτή την πραγματικότητα, στην οποία ζούμε. Ο κόσμος είναι πολύ πιο σύνθετος και ενδιαφέρον απ’ ότι νομίζουμε. Ποιος ξέρει, ξαφνικά οι χρονο-οφθαλμαπάτες μπορεί να είναι ιδιότυπες «σήραγγες χρόνου», οι οποίες ενώνουν το παρελθόν με το παρόν.

Χρονο-οθφαλμαπάτες έχουν καταγραφεί και στη Ρωσία – στο Μιασνόι Μπορ, το γνωστό δάσος της περιοχής του Νόβγκοροντ, όπου κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου έγιναν σκληρές μάχες, και όπου σκοτώθηκε πλήθος σοβιετικών και γερμανών στρατιωτών. Για την τοποθεσία όμως αυτή θα μιλήσουμε σε άλλο μας σημείωμα.

Πηγή

Δώστε την υποστήριξη σας στην έρευνα κάνοντας LIKE.

Share:

ΕΡΕΥΝΕΣ... HOMUNCULI -ΤΑ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΛΧΗΜΙΣΤΩΝ!!!


Οι πιο γνώστες από όλες τις εφευρέσεις των αλχημιστών του Μεσαίωνα ήταν << η φιλοσοφική λίθος >>, αυτή η εφεύρεση σύμφωνα με τον θρύλο που την ακολουθεί μετατρέπει κάθε είδος μέταλλου σε χρυσό!! Υπάρχει όμως κάτι άλλο που δεν είναι και τόσο γνωστό σε πολύ κόσμο, αλλά είναι εξίσου πολύ παράξενο έως και απίστευτο, είναι η φημολογούμενη ικανότητα των αλχημιστών να κατασκευάζουν παράξενα μικρά ανθρωπάκια τα οποία τους είχαν δώσει την ονομασία Homunculi!!

Tα υλικά που χρησιμοποιούσαν ίσως είναι λίγο αηδιαστικά για εμάς τους απλούς ανθρώπους. Τα υλικά που χρησιμοποιούσαν ήταν κυρίως οι σωματικές εκκρίσεις, όπως σπέρμα, αίμα, ούρα, σάλιο, και κάποια αλλά αηδιαστικά υλικά. Το πιο βασικό υλικό από όλα ήταν η κοπριά αλόγου, ο λόγος είναι γιατί όταν είναι φρέσκια έχει την απαραίτητη θερμότητα για να επωαστεί το ανθρωπακι!!! Όταν τα ανθρωπάκια αυτά επωαζόντουσαν τα έβαζαν μέσα σε σφραγισμένα βάζα και τα διατηρούσαν γεμάτα νερό και σκεπασμένα με κοπριά αλόγου, ο λόγος που το έκαναν αυτό ήταν γιατί αν έμεναν εκτεθειμένα για πολύ καιρό στον αέρα πέθαιναν!!

Εάν νομίζετε ότι μπορείτε να κατασκευάσετε και εσείς ένα Homunculi επειδή σας φάνηκαν εύκολα τα υλικά δεν το νομίζω, αυτό το λέω γιατί εκτός από τα υλικά τα φυσικά που ανάφερα χρησιμοποιούσαν και κάποια αλλά, δυο αλλά υλικά τα οποία είναι πολύ περίπλοκα και δύσκολα να κατασκευαστούν από κάποιους που δεν είναι αλχημιστες!!

Ένας από τους πιο γνωστούς αλχημιστές όλων των εποχών ήταν ο Θεόφραστος Παράκελσος, ο ίδιος στο De Natura Rerum όριζε σαν βασικό υλικό της συνταγής <<το ελιξίριο του ανθρώπινου αίματος >> που πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν σήμερα ότι ήταν το DNA, εγώ δεν συμφωνώ με αυτήν την άποψη ότι είναι το DNA. Η γνώση αυτή του << ελιξιρίου >> ήταν γνωστή στην αλχημική αδελφότητα ως << εσωτερική>>!!


Eνα άλλο υλικό που χρησιμοποιούσαν το οποίο και είναι άγνωστο μέχρι και σήμερα ήταν << το ζωικό βάμμα!! >>. Ένα υλικό που έχει προβληματίσει πολύ τους σημερινούς ερευνητές και επιστήμονες, κάποιοι λένε ότι ίσως ήταν οι φερομόνες, κάποιοι άλλοι λένε ότι ίσως ήταν ο νωτιαίος μυελός, υπάρχουν και ορισμένοι που λένε ότι ίσως ήταν το υγρό του εγκεφάλου του ζώου!! Το σίγουρο είναι ότι κανένας δεν ξέρει τι είναι ακριβώς αυτή η ουσία αλλά και ούτε έχουν καταφέρει να μάθουν το τι περίπου είναι. Οι Μεσαιωνικές συνταγές των αλχημιστών είναι τόσο περίπλοκες αλλά και τόσο κωδικοποιημένες που είναι σχεδόν αδύνατο κάποιος να βρει τις φόρμουλες αυτές με τις ερμηνείες τους.


Εκτός από όλα αυτά τα συστατικά υπήρχε ένα άγνωστο ειδικό διάλυμα στο οποίο μέσα ένα από τα συστατικά του λέγεται ότι ήταν σκόνη από πέτρα Σελήνης(!!!;!!!), δεν ξέρω αν είναι πραγματική σκόνη από πέτρα Σελήνης ή κάποια κωδικοποιημένη ονομασία για κάποια άλλη πέτρα!! Με αυτό το διάλυμα ράντιζαν τα Homunculi και αυτά μεγάλωνε ραγδαία μέσα στις επόμενες 7-9 μέρες!!


Τα Homunculi έχουν ύψος από 8 cm έως 13 cm αν και δείχνουν να μοιάζουν σαν άνθρωποι, δηλαδή μικρά ανθρωπάκια, δεν μοιάζουν καθόλου!! Έχουν περίεργη εξωτερική ανατομία σαν να είναι ένα κομμάτι κρέας χωρίς δέρμα, το πρόσωπο τους διαφέρει πολύ από Homunculi σε Homunculi. Άλλες φορές τα άκρα τους έχουν δάχτυλα και άλλες φορές δεν έχουν, δεν μπορούν να μιλήσουν το μόνο που μπορούν και κάνουν είναι να βγάζουν κάποιου είδους τσιρίγματος


Ο λόγος που δημιουργούσαν αυτά τα ανθρωποειδή πλάσματα δεν το ξέρει κάνεις!! Μόνο υποθέσεις μπορούμε και κάνουμε αλλά ούτε και οι αλχημιστές έχουν αφήσει κάποιες αναφορές ώστε να μάθουμε για πιο λόγο τα δημιουργούσαν. Η πιο σοβαρή υπόνοια που μπορεί κάποιος να κάνει είναι ότι προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι ο άνθρωπος είναι ένα είδος βίο-μηχανικής και ότι κάποιος τον είχε φτιάξει!! Αν και οι πιο πολλοί ήταν άθεοι πίστευαν σε κάποιο δημιουργό, όχι σαν θεό με την έννοια την θεϊκή αλλά σαν δημιουργό όπως προσπαθούσαν και οι ίδιοι να φτιάξουν τα Homunculi!! Αν και έχουν ειπωθεί και άλλοι λόγοι όπως μαγεία ή κάτι το μυστικιστικό δεν ισχύουν λόγο ότι τα Homunculi δεν μπορούσαν να ζήσουν παρά πάνω από δέκα με δώδεκα μέρες…….

Υπάρχει μια μικρή υπόνοια ότι ίσως τα έκαναν θυσίες σε κάποιες τελετές μαγείας, αν και επίσημα δεν έχει διαπιστωθεί κάτι τέτοιο. Το ότι υπήρχε κλάδος με χαρακτηρισμό << Σκοτεινή Αλχημεία >> αυτό είναι σίγουρο, υπάρχουν μάλιστα σφραγίδες που το πιστοποιούν αυτό!!

Οι άνθρωποι που τα είχαν δει ήταν πολλά, όπως και εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής εκείνης, ο κόμης Μαξ Λάμπεργκ ο δον Αντουάν βίν Χουάν ελ Θέρο ο κόμης Φραντς Γιόζεφ φον Θούν. Υπάρχει ακόμα μια αναφορά από το βασιλικό ιατρό Δρ. Μπόρελ που κατασκεύασε ένα Homunculi με αποσταγμένο ανθρώπινο αίμα και το παρουσίασε στον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο τον 14ο. Οι αναφορές λένε ότι ο βασιλιάς ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που διέταξε τον ιατρό να του φτιάξει και εκείνου ένα να έχει, μα όταν του εξήγησε ότι δεν ζούσαν πολύ ο βασιλιάς απογοητεύτηκε……


Υπάρχουν πολλές αναφορές ότι πολλοί αλχημιστές είχαν φτιάξει Homunculi παρά τα παράξενα και μυστηριώδεις υλικά που χρειάζονταν, εκτός τους ευρωπαίους αλχημιστές υπήρχαν και οι Άραβες αλλά και οι Κινέζοι αλχημιστές που είχαν καταφέρει να φτιάξουν Homunculi!! Μάλιστα για τους κινέζους αλχημιστές που πολύ λίγα πράγματα ήταν γνωστά για αυτούς λέγεται ότι κατάφεραν να τα κρατήσουν στην ζωή για πολλά χρόνια……… οι Κινέζοι τα ονόμασαν << Παιδιά Της Ελπίδας>>



Μια από τις πιο εντυπωσιακές και λεπτομερείς αναφορές που έχουμε για τα Homunculi, έρχεται από τον 16ο αιώνα. Η αναφορά μιλάει για την κατασκευή δέκα Homunculi μέσα σε δέκα εβδομάδες!! Οι κατασκευαστές ήταν δυο Αυστριακοί αλχημιστές ο κόμης Γιόχαν Φέρντιναντ φον Κούφσταην και ο Αββα Γκελόνι. Τα Homunculi που κατασκεύασαν έμοιαζαν σαν ζωντανές κούκλες αν και παραμορφωμένες, τα είχαν ντύσει και τους είχαν δώσει και τίτλους!! Τα οχτώ ήταν βασιλιάς, βασίλισσα, ιππότης σεραφείμ, καλόγερος, καλόγρια, αρχιτέκτονας, και μεταλλωρύχος!!! Η αναφορά λέει ότι τα τάιζαν με κάτι << ροζ >> χάπια και κάθε τέσσερεις μέρες άλλαζαν το νερό από τα βάζα που τα είχαν τοποθετήσει.

Η αναφορά της ιστορίας αυτής λέει ότι το Homunculi-βασιλιάς το έσκαγε συνέχεια από το βάζο του και έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες να ανοίξει το βάζο με την βασίλισσα !!! μια από τις πολλές προσπάθειες που έκανε λιποθύμησε από την έκθεση του που κάθισε πολύ ώρα στον αέρα, το βρήκε ο Κούφσταην και το ξανά έβαλε στο βάζο του!! Δυο αλλά από αυτά ήταν << ασώματα >> αυτά τα δυο εμφανιζόταν μόνο όταν ο Γκελόνι χτυπούσε το βάζο λέγοντας κάποια μαγικά λόγια……. Τότε από το πουθενά υλοποιούταν ένα πρόσωπο στο καθένα, στο ένα βάζο το υγρό γινόταν ΓΑΛΑΖΙΟ και στο άλλο ΚΟΚΚΙΝΟ!!! Σε αυτό που το υγρό του γινόταν κόκκινο άλλαζαν το νερό του κάθε τρεις μέρες και το τάιζαν με αίμα ενώ στο άλλο δεν έτρωγε τίποτα και το νερό δεν το άλλαζαν ποτέ!! Η αναφορά της ιστορίας αυτής λέει ότι τα Homunculi των δυο Αυστριακών αλχημιστών έζησαν δέκα χρόνια (!!!) πράγμα ρεκόρ, ενώ τα αλλά ζούσαν μέχρι και δέκα μέρες το πολύ!!


Κάποιες έρευνες που είχε κάνει κάποιος φίλος ερευνητής για το θέμα αυτό μου είπε ότι στην Ισπανία υπήρχε ένας << αλχημιστής >> που είχε στην κατοχή του δυο ζωντανά Ηomunculi αν και προσπάθησα να έρθω σε επαφή μαζί του δεν με δέχτηκε ποτέ!! Έχω μια φωτογραφία στην κατοχή μου από το 1890 που δείχνει ένα Homunculi μέσα σε ένα βάζο και τα χέρια του κατασκευαστή του την ώρα που κλίνει το βάζο ή το ανοίγει. Αποθηκεύστε την φωτογραφία στον υπολογιστή σας και κάντε μεγέθυνση να δείτε πως είναι ένα πραγματικό Homunculi!!


Ίσως σας φανεί ψέμα ή ένας μύθος ή ακόμα ένα παραμύθι η όλη ιστορία, μπορεί!! Αλλά είναι τόσες πολλές οι αποδείξεις για τα συγκεκριμένα πλάσματα που δεν υπάρχει αμφιβολία για το αν υπήρξαν ή όχι!! Οι ενδείξεις που αφήνουν πίσω τους αφήνουν να διανοηθεί πως οι αλχημιστές διέθεταν τέτοιες γνώσεις που ήταν καλυμμένες με πέπλο του << εσωτερισμού >> έτσι δεν μπόρεσαν να διδαχτούν στις επόμενες γενιές και ίσως να χάθηκαν για πάντα!!! Χάθηκαν όμως……………….!;!

Πηγή

Δώστε την υποστήριξη σας στην έρευνα κάνοντας LIKE.

Share:

Ο Βαρθολομαίος συμπροσεύχεται με 12 ηγέτες άλλων θρησκειών μπροστά σε μια κρυστάλλινη σφαίρα (ειδώλιο της "Θεάς" Γαίας)... στο "υπέρτατο Όν"


Η πραγματική θρησκεία του πατριάρχη και επίσημου ηγήτορα της ορθοδοξίας Βαρθολομαίου, δεν είναι πλέον ο Οικουμενισμός γνωστός αλλιώς και ως M.R.A. (=ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΝΩΜΕΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ) αλλά επικεντρώνεται και εκτρέπεται πλέον ανοιχτά σε ένα κλάδο της M.R.A. ήτοι προς την ειδωλολατρική ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ!!! (ΘΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ-ΓΑ-ΜΗΤΗΡ-ΓΑΙΑ ΜΗΤΗΡ) Συμπροσεύχετε με άλλους άλλων θρησκευμάτων ομοιδεατών του (Ιουδαίων Ραββίνων-Παπικών-Θιβετιανών Μοναχών κλπ των δυτικών αξόνων ΗΠ.Ε.Ι. και Θ.Ι.Μ.) της ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ μπροστά όχι από τον χριστιανικό σταυρό αλλά από ένα είδωλο της ΓΑΙΑΣ(!!!).


Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ ως νεοθρησκείας της Νέας Εποχής και κλάδου του Οικουμενιστικού M.R.A. έχει τις ρίζες της στη θεοσοφία και στη θρησκεία του Μετρέγια με έδρα στη Δύση το TARA-CENTER ή TERRA CENTER ή ΚΕΝΤΡΟ ΓΑΙΑΣ Λονδίνου και το Λούσις Τραστ(Λουσιφερ Τραστ)των ΗΠΑ.


Οι θεοσοφιστές Νεοεποχήτες του TERRA CENTER και οπαδοί του Μετρέγια διδάσκουν ότι οι ενσαρκώσεις του Μετρέγια προήλθαν αρχικά από τη Θεά Γαία. (Οτι γενήθηκε από τη Γαία!).

Η ίδια η ρίζα του ονόματος παραπέμπει στη ονομασία Μετρέγια=>Μητρέγια=>Μητρεγαία=>Μητέρα Γαία.

Το πρόσωπο που επιλέχθηκε από το θεοσοφικό TERRA CENTER να εκπροσωπήσει τον Μετρέγια είναι ο πρώην εβραιοινδός νύν εβραιοπακιστανός Σουφιστής Χαλίφης του Σουφικού Κινήματος Αχμαντίγια Ραχμάντ Αχμαντ.

Η θρησκεία του Μετρέγια σήμερα προωθείτε στον Ελλαδικό χώρο με δύο τανάλιες που σφίγγουν από 2 αντίθετες μεριές για να πετύχουν σύγκλιση.

Η μια τανάλια είναι η εκτροπή της ορθοδοξίας σε Σουφισμό “Λατρείας της Γαίας” εκ μέρους του Βαρθολομαίου (ως Παρωδία-Κοροιδία του Χριστιανισμού και εκτροπή σε πανθρησκεία-ειδωλολατρεία).

Η δεύτερη τανάλια απευθύνεται περισσότερο στους έλληνες που αγαπούν την αρχαία ελλάδα και το δωδεκάθεο, προωθώντας τους τον Σουφισμό με Ελληνικές Ρίζες σε ένα κράμα σχιζοφρένειας Χριστιανο-Δωδεκαθεισμού!

Η Πανθρησκεία φαίνεται ότι βρίσκει πρόσφορο έδαφος.


Η Νέα Τάξη έχει δικό της ιερατείο, με αρχιερείς τα αφεντικά της, και ιερείς και διακόνους τους πολιτικούς που ανακάλυψαν ότι τα πάθη τους καλύπτονται καλύτερα από τους Νεοταξίτες.
Απλούστατα ενεργοποιήθηκε το πρότυπο της κοινής λατρείας του Μ.Α.Τ.Σ. (μεγάλου αρχιτέκτονα του σύμπαντος, κατά τους τέκτονες), για να διαμορφωθεί το εσχατολογικό κατασκεύασμα της Πανθρησκείας.


Η φωτογραφία είναι από το Ζ΄Οικολογικό συμποσίο, που έλαβε χώρα στη Γροιλανδία στις 06-13.09.2007. συμπροσευχόμενοι για τη σωτηρία δήθεν του πλανήτη από το “φαινόμενο του θερμοκηπίου”.

(Προωθώντας παράλληλα και την γνωστή τρομολαγνική απάτη των αρχισιωνιστών, περί φαινομένου θερμοκηπίου και παγκόσμιας υπερθέρμανσης)

Το να προσεύχεται ο Πατριάρχης μπροστά στη κρυστάλλινη σφαίρα – ομοίωμα της γης είναι παραβίαση της εντολής περί ειδωλολατρίας και ταύτισης με την Νέα Εποχή η οποία (όπως και αρχαίες ειδωλολατρικές θρησκείες) διδάσκει ότι η γη είναι ενσυνείδητο ον και λέγεται Γαία.
Επίσης οι συμπροσευχές με εκπροσώπους άλλων δογμάτων ή θρησκειών, απαγορεύονται ρητώς απο τους κανόνες της Εκκλησίας μας. Η ποινή είναι μία και μοναδική. ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ.

Μέχρι τότε οφείλουμε να διακόψουμε κάθε εκκλησιαστική επικοινωνία, με όσους έχουν άνάλογη οικουμενιστική συμπεριφορά.

Η εκκλησιαστική κοινωνία με τον Βαρθολομαίο δηλαδή είναι κοινωνία με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες αλλά και με τους Μουσουλμάνους, τους Εβραίους καθώς και τους Ινδουϊστές, Βουδιστές και όλες τις θρησκείες!


Για αυτό πρέπει οι Ορθόδοξοι να μην έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με τον Βαρθολομαίο και τους Οικουμενιστές!

Σε ένα αμιγώς επιστημονικό συμπόσιο, τί γυρεύουν οι τελετές και οι συμπροσευχές; Απορίας άξιον…

Ή μήπως τα καλοπληρωμένα από το ελληνικό κράτος (και δεν ξέρω από ποιες άλλες πηγές…) συμπόσια αυτά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ, αλλά κάτι άλλο;
Το “ουκ ελάτρευσαν την κτίσιν οι θεόφρονες παρά τον κτίσαντα” μόνο να το ακούει χοροστατών στην Ακολουθία του Ακαθίστου ξέρει ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος;

Προς τι αυτή η σύγχυση μεταξύ επιστημονικού συμποσίου και λατρευτικών τελετών;

Μήπως γιατί έτσι πρέπει, ώστε να είμαστε σε συμφωνία με το πνεύμα του New Age και του politically correct που πουλάει σήμερα;

Ο ο κ. Βαρθολομαίος, καθώς φαίνεται ότι έχει μάλλον αποκηρύξει την Ορθόδοξη εκκλησιολογία στο πλαίσιο του ιδεολογήματος των “αδελφών Εκκλησιών” .

Οι δηλώσεις του, τα οικολογικά συμπόσια, που διοργανώνει, και όλη γενικά η δραστηριότητα του για τη σωτηρία του πλανήτη, αποδεικνύουν, ότι είναι κατάλληλος και άξιος για Παγκόσμιος Υπουργός Περιβάλλοντος, όχι όμως και για Πατριάρχης.

Μεριμνά και τυρβάζει περί το φυσικό περιβάλλον, και όχι περί το πνευματικό, όπως απαιτεί το αξίωμα του και η Εκκλησία.

Ενδιαφέρεται περισσότερο για τη σωτηρία των δέντρων, των ψαριών και των παγετώνων, και λιγότερο για τη σωτηρία των ανθρωπίνων ψυχών.
Το αιρετικό και κοσμικό φρόνημα του τον εμποδίζει να διακρίνει την πραγματική αιτία της καταστροφής του περιβάλλοντος, που δεν είναι άλλη από την αμαρτία.

Η Εκκλησία έχει σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, ανάγκη από ένα άγιο Πατριάρχη.

Και αντί τούτου το θερμοκήπιο του κόσμου, η Παγκοσμιοποίηση και η Νέα Εποχή της προσφέρει έναν «πράσινο» και πανθρησκειακό Πατριάρχη!

Πηγή

Δώστε την υποστήριξη σας στην έρευνα κάνοντας LIKE.

Share:

Απειλείται η Γη από επιστημονικό «αυτογκόλ»;

Διάσημος αστροφυσικός φοβάται ότι οι σούπερ επιταχυντέςπου κατασκευάζονται μπορεί να δημιουργήσουν «μαύρες τρύπες»που θα μας… καταπιούν!

Είναι πιθανό να δημιουργηθούν μαύρες τρύπες μέσα σε επιταχυντές; Οι ειδικοί ερίζουν για αυτό το ενδεχόμενο και τις πιθανές συνέπειες του

Λαΐνας Θοδωρής 

Ολα ξεκίνησαν όταν έγινε γνωστό ότι ξεκινά η κατασκευή του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) στο CERN. Ανάμεσα στις μεγάλες προσδοκίες και τις ελπίδες της επιστημονικής κοινότητας για τη λειτουργία του επιταχυντή υπήρξαν και κάποιες μεμονωμένες φωνές που δήλωναν ανησυχία. Κάποιοι ειδικοί ανέφεραν ότι από τη βίαιη σύγκρουση σωματιδίων μέσα σε τέτοιους επιταχυντές είναι θεωρητικά δυνατόν να δημιουργηθούν «μαύρες τρύπες».
Η απάντηση των συναδέλφων τους ήταν πως, ακόμη και στην (απίθανη) περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο, οι «μαύρες τρύπες» που θα δημιουργούνταν θα ήταν μικροσκοπικές, η διάρκεια ζωής τους θα ήταν λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου και θα εξαφανίζονταν προτού προλάβουν να… καταπιούν τον πλανήτη.

Η «συνταγή»
Οι «μαύρες τρύπες» δημιουργούνται συνήθως όταν ένα ογκώδες αλλά γερασμένο άστρο καταρρέει υπό το ίδιο του το βάρος. Αυτό που απομένει είναι ένα σημείο στον χώρο όπου η πυκνότητα της ύλης είναι άπειρη. Και αυτή η υπερσυγκέντρωση ύλης δημιουργεί ένα βαρυτικό πεδίο τόσο ισχυρό ώστε τίποτα, ακόμη και το φως, να μην μπορεί να δραπετεύσει από τη θανάσιμη έλξη του.
Με βάση τη θεωρία του Αϊνστάιν για την ισοδυναμία μάζας και ενέργειας, θα μπορούσε θεωρητικώς να δημιουργηθεί στο εργαστήριο μια «μαύρη τρύπα» χρησιμοποιώντας όχι βέβαια μάζα αλλά ενέργεια. Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί κατά την πρόσκρουση σωματιδίων που έχουν μεν αμελητέο βάρος αλλά κινούνται με μεγάλη ταχύτητα και έχουν επομένως υψηλή κινητική ενέργεια. Νεότερες μελέτες έδειξαν ότι η ενέργεια που απαιτείται για τη γέννηση των λεγομένων μίνι μελανών οπών είναι μικρότερη από ό,τι είχε αρχικά εκτιμηθεί. Παραμένει όμως όχι απλά υψηλή αλλά απλησίαστη για τα δεδομένα του LHC ή κάποιου άλλου από τους υπάρχοντες επιταχυντές.
Η «παράξενη» απειλή
Η ανακοίνωση των επιτελών του επιταχυντή Realistic Heavy Ion Collider στο Εθνικό Εργαστήριο Brookhaven στις ΗΠΑ ότι θα κάνουν μια μεγάλη αναβάθμιση σε αυτόν προκάλεσε την αντίδραση του διάσημου βρετανού αστρονόμου Μάρτιν Ρις, ο οποίος επανέφερε στο προσκήνιο τα καταστροφολογικά σενάρια. Ο Ρις υποστηρίζει ότι η αναβάθμιση του επιταχυντή και τα πειράματα που έχουν σχεδιαστεί να γίνουν με αυτόν είναι πιθανόν να δημιουργήσουν μίνι «μαύρες τρύπες» και «εξωτικά» υποατομικά σωματίδια όπως το «strangelet». Πρόκειται για ένα υποθετικό μικροσκοπικό σωματίδιο «παράξενης ύλης» το οποίο περιέχει σχεδόν ίσο αριθμό διαφόρων ειδών κουάρκ. Το σωματίδιο έχει λάβει την ελληνική ονομασία παραδοξόνιο. Σύμφωνα με τον Ρις, η δημιουργία παραδοξονίων είναι πιθανόν να μετατρέψει τη Γη σε μια αδρανή υπέρπυκνη σφαίρα με διάμετρο μόλις 100 μέτρων. Αλλοι θιασώτες της ίδιας θεωρίας υποστηρίζουν ότι τα παραδοξόνια δεν θα κάνουν τη Γη υπέρπυκνη σφαίρα αλλά θα μετατρέψουν τα πάντα σε αυτήν σε κάποιο «παράξενο» είδος ύλης, με τελικό αποτέλεσμα να καταστραφεί ο πλανήτης μας. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι το παραδοξόνιο μπορεί να καταστρέψει τελικά τη Γη, το… παράδοξο είναι ότι εκείνοι που προέβλεψαν κάτι τέτοιο δεν θα προλάβουν να δικαιωθούν αφού θα τους έχει «καταπιεί» η προφητεία τους.

ΒΗΜΑ

Δώστε την υποστήριξη σας στην έρευνα κάνοντας LIKE.

Share:

Γιατί ο Βουλγαροκτόνος τύφλωσε 15.000 Βούλγαρους – Ο Τσάρος Σαμουήλ, πέθανε από το σοκ!


Στις 29 Ιουλίου του 1014 ο βυζαντινός στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας εξαπέλυσε μια αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον των Βουλγάρων στην τοποθεσία Κλειδί, στο στενότερο σημείο της κοιλάδας του ποταμού Στρώμνιτσα.
Την επίθεση υποστήριξε με τις δυνάμεις του και ο ίδιος ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄. Χιλιάδες Βούλγαροι έπεσαν στο πεδίο της μάχης, οι περισσότεροι όμως αιχμαλωτίστηκαν. Ο ίδιος ο Βούλγαρος τσάρος Σαμουήλ μόλις διέφυγε της αιχμαλωσίας.



Η τύχη των συλληφθέντων συμπατριωτών του όμως ήταν φρικτή. Δόθηκε εντολή να τυφλωθούν με πυρωμένο σίδερο. Στις 4 Οκτωβρίου ο Σαμουήλ αντίκρισε μια εικόνα βγαλμένη από την κόλαση. Μια ατελείωτη πορεία 15.000 τυφλών στρατιωτών οι οποίοι καθοδηγούνταν από έναν τυχερό μονόφθαλμο για κάθε 100 άνδρες.


Ο τσάρος αρχικά λιποθύμησε στη θέα των ανδρών του και έπεσε αναίσθητος στο έδαφος. Οι γύρω του προσπάθησαν να τον συνεφέρουν. Όταν ο Βούλγαρος ηγεμόνας συνήλθε, ζήτησε να πιει κρύο νερό. Αυτό του προκάλεσε καρδιακή προσβολή και δύο ημέρες αργότερα εξέπνευσε. …

Η σκληρή τιμωρία που επιβλήθηκε στους στρατιώτες αιχμαλώτους πολέμου αφήνει πράγματι να υποθέσει κανείς, ότι οι Βούλγαροι και ο ηγεμόνας τους Σαμουήλ θεωρήθηκαν στην πραγματικότητα ως απλοί στασιαστές, εναντίον του φυσικού μονάρχη τους, δηλαδή του Βυζαντινού αυτοκράτορα.
Η αφαίρεση της όρασης ήταν η τιμωρία που προέβλεπαν οι βυζαντινοί νόμοι για τους ενόχους εγκλημάτων προδοσίας, και αυτομάτως αποκλείονταν κι από τη διεκδίκηση του θρόνου, αφού δεν ήταν αρτιμελείς. Κάθε ενέργεια των Βουλγάρων εναντίον των Βυζαντινών ισοδυναμούσε με αδελφοκτόνο πόλεμο.

Τη συνέκριναν με ανταρσία ενός αχάριστου γιού ενάντια στον πνευματικό του πατέρα, που την υποκινούσε ο διάβολος για τον όλεθρο των χριστιανικών ψυχών. Γι’ αυτό έπρεπε να τιμωρηθεί από τον Θεό και επομένως από τον εκπρόσωπο του στη γη, δηλαδή τον Βυζαντινό αυτοκράτορα. Πέρα όμως από αυτή τη θεωρία που επέτρεψε σε έναν χριστιανό αυτοκράτορα να φερθεί τόσο σκληρά στους Βούλγαρους στρατιώτες, υπάρχει προφανώς και άλλη αιτία.
Ο Βασίλειος Β΄ με την τύφλωση των εχθρών του και την αποστολή τους στη Βουλγαρία προκάλεσε μια πραγματική ψυχολογική παράλυση. Πέρα από το θανατηφόρο σοκ που υπέστη ο Σαμουήλ, οι υπόλοιποι Βούλγαροι ηγεμόνες τρομοκρατήθηκαν, αναλογιζόμενοι την τύχη που τους περίμενε.

Επιπλέον οι οικογένειες των 15.000 στρατιωτών βίωναν ένα ασύλληπτο δράμα. Οι ακρωτηριασμένοι άνδρες ήταν μια ζωντανή, διαρκής και ζοφερή υπενθύμιση της ήττας. Κι όποιος ζει με την ήττα ξεχνά τη νίκη. Η μάχη στο Κλειδί έκρινε οριστικά τον τελικό νικητή της πολύχρονης βυζαντινοβουλγαρικής αναμέτρησης και ήταν πλέον θέμα χρόνου για τον Βασίλειο να καθυποτάξει την βουλγαρική ηγεμονία.
Νίκος Γιαννόπουλος – ιστορικός


Δώστε την υποστήριξη σας στην έρευνα κάνοντας LIKE.

Share:

Η φιλόσοφος Υπατία από τις πηγές

Βεβαίως πολύ θα ήθελαν οι Νεοπαγανιστές να ήταν ο άγιος Κύριλλος ο υπεύθυνος τής δολοφονίας τής Υπατίας, και πολύ θα θέλαμε εμείς οι Χριστιανοί να ήταν σίγουρες οι αναφορές περί επικείμενου βαπτίσματός της. Αλλά πέρα από το τι θα ήθελε ο καθένας από εμάς, το σωστό είναι να σταθούμε αυστηρά στα γεγονότα που μας παρουσιάζονται από τις αρχαίες πηγές. Και μια τέτοια "ψυχρή" παρουσίαση τών γεγονότων, αναδημοσιεύουμε εδώ από την Ορθόδοξη Wiki, σε ένα άρθρο τεκμηριωμένο εξαντλητικά με πλήθος παραπομπές για το κάθε τι.

Τι μαρτυρούν οι αρχαίες πηγές, χωρίς αυθαίρετους ισχυρισμούς και ιδεολογικές ερμηνείες

1. Χρονολογία γέννησης

Η Υπατία ήταν μαθηματικός και νεοπλατωνική φιλόσοφος του 4ου/5ου αι. μ.Χ., κόρη του μαθηματικού και αστρονόμου Θέωνα από την Αλεξάνδρεια. Στην ίδια αυτή πόλη, η ξακουστή φιλόσοφος γεννήθηκε, δίδαξε αλλά και πέθανε στα 415 μ.Χ., σε ηλικία περίπου 45[1] ή πειστικότερα, 60 ετών[2], δολοφονημένη βίαια από όχλο χριστιανών[3] οι οποίοι την κατέκοψαν με θραύσματα αγγείων[4] ή κοφτερά όστρακα[5] και μετά έκαψαν τα σκορπισμένα και αιμόφυρτα μέλη της[6], ως τραγική κατάληξη μιας σύγκρουσης που "είχε να κάνει με την πολιτική ζωή της Αλεξάνδρειας"[7].
Στη βιβλιογραφία, οι χρονολογίες γέννησης που συναντάμε για την Υπατία είναι δύο: το έτος 370 και τα έτη 355/360 μ.Χ. Η χρονολογία 370 προέρχεται από την ερμηνεία της φράσης "ήκμασεν επί της βασιλείας Αρκαδίου"[8] την οποία συναντάμε στο λεξικό Σούδα και η οποία προέρχεται από ένα λεξικό για τους Έλληνες συγγραφείς του Ησύχιου της Μιλήτου (γνωστού ως Επιφανούς), το οποίο γράφτηκε τον 6ο αιώνα[9]. Αν δηλαδή η Υπατία είχε γεννηθεί το 370, θα βρισκόταν στην ωριμότητα της γύρω στο 400, που ήταν περίπου το μέσο της βασιλείας του Αρκαδίου (395-408).
Αν και η χρονολογία 370 συναντάται πολύ συχνά, εντούτοις "αρκετές ενδείξεις από άλλες πηγές μας οδηγούν να τοποθετήσουμε τη γέννηση της νωρίτερα"[10]. Συγκεκριμένα, ο Ιωάννης Μαλάλας (491-578) αναφέρεται στην ηλικία τηςΥπατίας με την έκφραση "ην δε παλαιά γυνή"[11] και φαίνεται να "υποστηρίζει με πειστικότητα ότι, την εποχή του φρικτού θανάτου της, η Υπατία ήταν αρκετά ηλικιωμένη", οπότε, "βασιζόμενοι στον Μαλάλα, ορισμένοι λόγιοι...σωστά υποστηρίζουν ότι η φιλόσοφος γεννήθηκε γύρω στο 355 και ήταν περίπου 60 ετών όταν πέθανε"[12]. Επιπλέον, συχνά στη βιβλιογραφία η βασιλεία του Αρκαδίου προσδιορίζεται χρονικά στα έτη 383-408[13], καθώς ο Αρκάδιος έλαβε τον αυτοκρατορικό τίτλο τουΑυγούστου το έτος 383 και "συνεπώς, η βασιλεία του πρέπει να υπολογιστεί από αυτή τη χρονολογία και όχι από το 395, οπότε πέθανε ο πατέρας του, Θεοδόσιος Α΄"[14].
Εκτός αυτών, η βιογραφία του Συνεσίου, αγαπημένου μαθητή της Υπατίας, προσφέρει ένα πρόσθετο επιχείρημα υπέρ της χρονολογίας 355/360. Σύμφωνα με την Maria Dzielska:

"Αν και το έτος της γέννησης του, το 370, είναι υπό αμφισβήτηση, η περίοδος των σπουδών του με την Υπατία -η δεκαετία του 390- είναι απολύτως βέβαιη. Ο Κάμερον ομοίως πιστεύει ότι το έτος γέννησης του Συνεσίου βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο 368 και στο 370. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει να μαθήτευσε κοντά σε κάποιον όχι της ηλικίας του, αλλά αρκετά μεγαλύτερο. Ο πλήρης σεβασμού τρόπος με τον οποίο απευθύνεται στη δασκάλα του δεν συμφωνεί με την εικόνα μιας εικοσάχρονης κοπέλας. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι σε μια τέτοια ηλικία θα μπορούσε η Υπατία να διακριθεί σαν μοναδική αυθεντία στα μαθηματικά, στην αστρονομία και στη φιλοσοφία"[15].
 2. Το έργο της
Σύμφωνα με το λεξικό Σούδα, η Υπατία έγραψε σχόλια στην Αριθμητική του Διοφάντη του Αλεξανδρέως, στα Κωνικά τουΑπολλώνιου από την Πέργη και στον αστρονομικό κανόνα του Πτολεμαίου. Αυτά τα έργα χάθηκαν, αλλά οι τίτλοι τους σε συνδυασμό με τις επιστολές του μαθητή της Συνέσιου, ο οποίος την συμβουλευόταν για θέματα όπως η κατασκευή ενός αστρολάβου, δείχνουν ότι είχε αφοσιωθεί ιδιαίτερα στην αστρονομία και στα μαθηματικά ενώ η ύπαρξη κάποιων αυστηρά φιλοσοφικών έργων της είναι άγνωστη[16]. Για τη σημασία της στον χώρο του πνεύματος μιλούν με θαυμασμό και πολύ σεβασμό οι επιστολές του Συνέσιου, αντίθετα όμως, ο Δαμάσκιος από τη Δαμασκό διατύπωσε γι' αυτήν κρίσεις μάλλον περιφρονητικές[17]· καθώς γνωρίζουμε ότι τα μαθηματικά έργα της Υπατίας είχαν μεγάλη δημοτικότητα μεταξύ των επόμενων γενεών των μαθητών της, στην αναφορά του για τη ζωή της, ο Δαμάσκιος χρησιμοποιεί αυτό το γεγονός για να τη μειώσει σαν διανοούμενη και να υπαινιχθεί ότι ήταν μια συνηθισμένη λογία[18].
Πάντως, "ο σύγχρονος της εκκλησιαστικός συγγραφεύς Σωκράτης, διηγούμενος το μαρτύριον της εξυμνεί την σεμνήν παρρησίαν της, το αιδέσιμον [σεβάσμια παρουσία] και την παρ' αυτής υπερακόντισιν [υπεροχή] των κατ' αυτήν φιλοσόφων"[19]. Γράφει ακόμα ο Σωκράτης: "έφτασε σε τέτοια ύψη ευρυμάθειας ώστε ξεπέρασε όλους τους φιλοσόφους της εποχής της, ανέλαβε την πλατωνική σχολή που είχε ιδρύσει ο Πλωτίνος και έδινε τις φιλοσοφικές της διαλέξεις σε όλους εκείνους που ήθελαν να την ακούσουν"[20]. Έτσι, το είδος της φιλοσοφίας που δίδασκε η Υπατία στους μαθητές της, το οποίο συνάγεται πρωτίστως βάσει των περιγραφών που κάνει ο Συνέσιος, επιβεβαιώνεται και από άλλες πηγές. Ο Σωκράτης αναμφισβήτητα εννοεί ότι η σπουδαιότητα της Υπατίας ξεπέρασε εκείνη των άλλων Αλεξανδρινών φιλοσόφων του τέλους του 4ου, και των αρχών του 5ου αιώνα. Στην πραγματικότητα, οι υπόλοιποι φιλόσοφοι εκείνης της περιόδου που αναφέρονται στις πηγές φαίνονται να έχουν περάσει στην αφάνεια[21].
Οι τακτικοί και πιο αφοσιωμένοι μαθητές της συναντούσαν την Υπατία συχνά και η σχέση με τη δασκάλα τους αντικατόπτριζε μια μακρόχρονη επαφή στοργής και διαρκούς αφοσίωσης. Θεωρούσαν την Υπατία όχι μόνο δασκάλα της φιλοσοφίας, αλλά και μητέρα ή αδελφή. Η αίσθηση αφοσίωσης προς τη δασκάλα τους ήταν τόσο βαθιά ώστε ο Συνέσιος ήταν πρόθυμος να εγκαταλείψει την πατρική του γη για χάρη της. Αυτός ο στενός κύκλός μαθητών, μέσα στον οποίο προτιμούσαν να αποκαλούνται"εταίροι", είχε βαθύτατους δεσμούς[22].
Μια φιλοσοφική διδασκαλία που να έφερε την προσωπική της σφραγίδα φαίνεται πως η Υπατία δεν παρουσίασε[23]. Η Υπατίαδίδασκε καθημερινά στο σπίτι της, σε μαθητές οι οποίοι έρχονταν "από παντού" ("πανταχόθεν"[24]), αλλά έδινε επίσης διαλέξεις στο ευρύτερο κοινό με θέμα πάντα την φιλοσοφία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη ή σχόλια στο έργο ορισμένων σημαντικών μαθηματικών και αστρονόμων[25].

3. Μυθιστορηματικές περιγραφές της Υπατίας και ιδεολογικοποίηση των γεγονότων

Η Υπατία πρωτοεμφανίστηκε στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία κατά την εποχή που ιστορικά είναι γνωστή ως εποχή τουΔιαφωτισμού[26]. Αν και ο θρύλος της ξεκινά ουσιαστικά από τον Δαμάσκιο[27], αρκετοί συγγραφείς από τον 18ο αιώνα και εξής χρησιμοποίησαν την ιστορία της Υπατίας σαν όπλο για τους θρησκευτικούς και φιλοσοφικούς τους αγώνες, δημιουργώντας έναν όγκο καλολογίας παραμορφωμένο από συναισθήματα και ιδεολογικές προκαταλήψεις[28]. Η φαντασιακή εικόνα της Υπατίας "μέσω της λογοτεχνικής αυθαιρεσίας" συσκότισε την ιστορική αλήθεια, τροφοδότησε "την λαϊκίζουσα αντιχριστιανική φιλολογία"[29] και "οι ποιητές, οι συγγραφείς και οι λαϊκοί ιστοριογράφοι δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το να πολλαπλασιάζουν τις υποκειμενικές εικόνες ανάλογα με την εποχή και τους ατομικούς στόχους τους"[30]. Με τον τρόπο αυτό, η Υπατία παρουσιάστηκε ακόμη και ως πρόδρομος "του φεμινισμού"[31].
Ένα από τα κύρια τεχνάσματα που χρησιμοποιήθηκαν από τους συγγραφείς ώστε να εγείρουν τη μέγιστη δυνατή συμπάθεια προς το πρόσωπο της Υπατίας και να αποκομίσουν τα μέγιστα ιδεολογικά οφέλη, ήταν να προβάλουν τη νεότητα, την ομορφιά ή τον υποτιθέμενο ερωτισμό της. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική.
Το έτος γέννησης που γίνεται αποδεκτό για την Υπατία, σε κάθε περίπτωση φανερώνει ότι το 415 "δεν μαρτύρησε ένα παιδί-θαύμα ή μια νεαρή κοπέλα, αλλά μια ώριμη κυρία"[32]. Όπως σημειώνει ο καθ. Στυλιανός Παπαδόπουλος, αν και η μυθιστορία "θέλει νέα και θελκτική την Υπατία", στην πραγματικότητα εκείνη "ήταν τότε εξήντα ετών και ζούσε λιτά, σχεδόν ασκητικά"[33], έχοντας μάλιστα "αρνηθεί τη θηλυκότητα της ως εμπόδιο στην πνευματική της εργασία"[34].
Τα γεγονότα αυτά είναι ασφαλώς αντίθετα με τα όσα περιγράφει ο θρύλος που "απέκτησε τεράστια δημοτικότητα επί ολόκληρους αιώνες, παρεμποδίζοντας τις προσπάθειες των μελετητών για μια αντικειμενική παρουσίαση της ζωής της Υπατίας, κάτι που εξακολουθεί να υφίσταται ακόμα και σήμερα"[35] (βλ. π.χ. και σχετική ταινία Agora (2009), και την εικόνα της Υπατίας που επιλέχθηκε η οποία δεν ανταποκρίνεται στις αρχαίες πηγές). Η σωφροσύνη της Υπατίας "εκδηλωνόταν με την πλήρη σεξουαλική αποχή, την περίφημη αρετή που ενίσχυε τη φήμη της για αγνότητα την οποία διέδιδαν παντού οι μαθητές της. Έμεινε παρθένος μέχρι το τέλος της ζωής της"[36]. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν κάποτε "ένας από τους μαθητές της την ερωτεύτηκε...αυτή τον αποθάρρυνε πετώντας του ένα χρησιμοποιημένο πανί περιόδου...Αυτό, είπε, ήταν ό,τι αγαπούσε, και όχι κάτι όμορφο: εννοούσε δηλαδή ότι...αντί να στρέφει τον πόθο του στις αμετάβλητες αλήθειες, που μόνο αυτές είναι όμορφες, επέτρεπε στον εαυτό του να περισπάται από τις σωματικές επιθυμίες"[37][38]. Η Υπατία "ήταν επίμονη και απόλυτα ηθική, υπέρμαχος του ασκητισμού όσο και οι δογματικοί χριστιανοί τους οποίους ο Βολταίρος και άλλοι κατηγορούν σαν ανελέητους εχθρούς «της αλήθειας και της προόδου»"[39].
Τα αίτια δολοφονίας της Υπατίας θα πρέπει να αναζητηθούν αλλού, και όχι σε μια θρησκευτική διαμάχη χριστιανών ενάντια σε μια εκπρόσωπο των ειδωλολατρών, ούτε ακόμη περισσότερο στον ανδρικό φθόνο και μισογυνισμό[40] τα οποία θα ήταν δύσκολο να προκαλέσει μια ασκητική γυναίκα σε τέτοια ηλικία: "όταν πέθανε το 415...ήταν περίπου 60 ετών. Έτσι φαίνεται ότι δεν υπάρχει λογική βάση για την εικόνα της Υπατίας, την ώρα του φρικτού θανάτου της, σαν μιας νέας κοπέλας με κορμί αντάξιο της Αφροδίτης, που μπορούσε να κεντρίσει τον σαδισμό και τον πόθο των δολοφόνων της"[41].
Όπως παρατηρεί η Maria Dzielska"αν είχαν μελετήσει τις αρχαίες πηγές τους με μεγαλύτερη προσοχή, θα είχαν διακρίνει μια πολύ πιο περίπλοκη προσωπικότητα"[42]. Αν και "ο Βολταίρος εκμεταλλεύθηκε το πρόσωπο της Υπατίας για να εκφράσει την αποστροφή του προς...τη θρησκεία εξ αποκαλύψεως...το «θύμα των προλήψεων και της άγνοιας» [δηλ. η Υπατία] όχι μόνο πίστευε στις λυτρωτικές δυνάμεις της λογικής αλλά επίσης αναζητούσε τον Θεό μέσα από τη θρησκευτική αποκάλυψη"[43]. Επιπλέον, η περίφημη θρησκευτική αντίθεση που διατυπώνεται στον θρύλο της Υπατίας δεν βρίσκει σοβαρά ερίσματα στις πηγές: "οι χριστιανοί την εκτιμούσαν" και η διάσημη φιλόσοφος "απολάμβανε γενικής εκτίμησης και σεβασμού"[44] ("πάντες...αυτήν ηδούντο και κατεπλήττοντο"[45]), ενώ "η παρθενία της Υπατίας τη φέρνει πλησιέστερα προς τις άγιες χριστιανές γυναίκες παρά στις παγανίστριες, που συνήθως παντρεύονταν"[46]. Ο χριστιανός Σωκράτης"επαινεί την Υπατία για την παιδεία της [...] όπως ο παλαιός μαθητής της Συνέσιος", χριστιανός και αυτός[47]. Άλλωστε, η Υπατία ήταν σύμμαχος με τον έπαρχο της Αιγύπτου τον Ορέστη ο οποίος επίσης "ήταν χριστιανός και εκπρόσωπος ενός χριστιανικού κράτους, υποστηριζόταν από μέλη της χριστιανικής διανόησης της πόλης καθώς και από ένα τμήμα του χριστιανικού πληθυσμού που τον είχε υπερασπιστεί στην επίθεση των μοναχών"[48].
Ακόμη όμως και στην περίπτωση που, παρά την απουσία τέτοιων στηριγμάτων από τις πηγές, θεωρηθεί ότι ήταν μια περίπτωση δίωξης ιδεών γενικά ή θρησκευτικών απόψεων ειδικότερα, φαίνεται δύσκολη η ιδεολογική εκμετάλλευση τέτοιων γεγονότων με μια προσπάθεια να εμφανιστούν ως φαινόμενα μοναδικά στην ιστορία, τα οποία σχετίζονται αποκλειστικά με την εμφάνιση του Χριστιανισμού και δείχνουν υποτίθεται "τη διαφορά ανάμεσα στον παλιό και στον νέο κόσμο" (όπως έλεγε ο ιστορικός Εδουάρδος Γίββων τον 18ο αιώνα)[49]. Γνωρίζουμε καλά πως και στην Αρχαία Ελλάδα, από την οποία αντλούσαν πρότυπα οι Διαφωτιστές[50], όπως αναφέρει ο καθηγητής Eric Robertson Dodds "στο τελευταίο τρίτο του 5ου αιώνα π.Χ."συναντάμε "διωγμούς των διανοούμενων για λόγους θρησκευτικούς" καθώς "η έλλειψη πίστης στο υπερφυσικό και η διδασκαλία της αστρονομίας αποτελούσαν αξιόποινα αδικήματα. Στα επόμενα τριάντα τόσα χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας ολόκληρης σειράς δικών" στα θύματα των οποίων "περιλαμβάνονται οι περισσότεροι αρχηγοί της προοδευτικής σκέψης της Αθήνας -ο Αναξαγόρας, ο Διαγόρας, ο Σωκράτης, μάλλον ο Πρωταγόρας, και πιθανόν ο Ευριπίδης...[και] δεν ξέρουμε πόσοι άλλοι ασημότεροι θα πρέπει να υπέφεραν για τις ιδέες τους" σε "μια εποχή Διωγμών: δίωξη των διανοουμένων, παρωπίδες στη σκέψη, και ακόμη (αν πρέπει να πιστέψουμε την παράδοση σχετικά με τον Πρωταγόρα) κάψιμο των βιβλίων"[51]. Και μεταγενέστερα όμως, πριν την επικράτηση του χριστιανισμού, διαπιστώνουμε ότι αυτές οι διώξεις ήταν ο κανόνας στο μεγαλύτερο μέρος της ρωμαϊκής περιόδου, καθώς, όπως σημειώνει ο G.E.M. de Ste Croix "οι εθνικοί"(ειδωλολάτρες) αποδέχονταν μεν την "αρμονική συνύπαρξη...πολλών μορφών παγανισμού" αλλά την "ανεξιθρησκία...είχαν πάντα τη διάθεση να την επιτρέψουν ο ένας στον άλλον, αλλά όχι στους χριστιανούς"[52].
Κατά συνέπεια, απόψεις που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τέτοια γεγονότα εμφανίζονται με τον Χριστιανισμό ή τον χαρακτηρίζουν συνολικά, αποτελούν "προλήψεις" που "πρέπει να διαλυθούν"[53]· Τέτοιες προλήψεις "όπως φαίνεται δεν υπήρχαν διόλου στη σκέψη του Σωκράτη, γι' αυτό ακριβώς είναι αντικειμενικός και αμερόληπτος Χριστιανός"[54]. Πράξεις όπως το έγκλημα κατά της Υπατίας "προέρχονται από την ανθρώπινη κακότητα, που καλλιεργείται και ανδρώνεται από προσωπικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Οι εκδηλώσεις της κακότητας δείχνουν πως η θεραπεία, την οποία επαγγέλλεται η Εκκλησία, δεν έγινε. Και ο λόγος είναι σαφής· μια τέτοια θεραπεία προϋποθέτει την ελεύθερη αποδοχή"από τον άνθρωπο[55]. Η Εκκλησία επιδιώκει μόνο τη θεραπεία της βούλησης και "δεν την εξαφανίζει": σε καμία περίπτωση "ο ελεύθερος υπαρξιακός παράγοντας" δεν προορίζεται "αναγκαστικά σε μια διαμόρφωση"[56].

4. Ο θάνατος της Υπατίας

4.1. Αξιοπιστία των πηγών

Η βιβλιογραφία που έχουμε στη διάθεσή μας, με τις συνεχείς αναφορές στον Σωκράτη, δείχνει να συμφωνεί σ' ένα βασικό συμπέρασμα σχετικά με τις διηγήσεις των τραγικών γεγονότων που οδήγησαν στη δολοφονία της Υπατίας: ότι "ο εκκλησιαστικός ιστορικός Σωκράτης αποτελεί την πιο αξιόπιστη πηγή των γεγονότων"[57][58]. Ο Σωκράτης είναι αυτός που"περιγράφει λεπτομερώς τα περί θανάτου αυτής", και μερικοί "μελετηταί εβασίσθησαν μόνον επί των μαρτυριών του Σωκράτους"[59]. Η Maria Dzielska αιτιολογεί το γεγονός αυτό ως εξής:
"Οι σημαντικότερες και αξιολογότερες πληροφορίες για τη ζωή της Υπατίας προέρχονται από την Εκκλησιαστική Ιστορία του συγχρόνου της Σωκράτη Σχολαστικού (379-450) [...] Αυτός ο εκκλησιαστικός ιστορικός, δικηγόρος από την Κωνσταντινούπολη, του οποίου έργο είναι η συνέχιση της Εκκλησιαστικής Ιστορίας του Ευσεβίου του Καισαρέως, αφιερώνει ένα κεφάλαιο στην Υπατία. Αν και η περιγραφή του Σωκράτη για την Υπατία είναι σύντομη, τα στοιχεία του είναι ιστορικά αξιόπιστα. Όπως αποδεικνύουν οι μελετητές των έργων του, ήταν πολύ καλά πληροφορημένος σχετικά με τις πολιτικές και εκκλησιαστικές εξελίξεις στην αυτοκρατορία και οι γνώσεις του για την Υπατία πιθανότατα προέρχονται από αυτόπτες μάρτυρες"[60].
Αν και αξιόλογες πληροφορίες για την Υπατία μπορούν να βρεθούν και στον Φιλοστόργιο και στο λεξικό Σούδα[61] (το οποίο αντλεί από τον Δαμάσκιο), σύμφωνα με τον καθ. Απ. Καρπόζηλο, υπάρχει το ζήτημα ότι οι πηγές αυτές είναι δυσμενώς χρωματισμένες είτε από "κύκλους οπαδών του Αρείου, όπως τουλάχιστον διαφαίνεται από το χωρίο του Φιλοστοργίου ("υπό των το ομοούσιον πρεσβευόντων")", είτε "από την απροκάλυπτη κριτική της Σούδας κατά του Κυρίλλου Αλεξανδρείας"[62]. Όπως επιβεβαιώνει ο Pierre Chuvin"για τον ιστορικό, πολύ πειστικότερος από τον Δαμάσκιο είναι ο Σωκράτης"[63]. Την ίδια κριτική για τη μεροληψία του Φιλοστόργιου και της Σούδας συναντάμε και στο άρθρο του J.M. Rist για την Υπατία"ό,τι έχει να πει ο Φιλοστόργιος για το θάνατο της Υπατίας, μπορεί να αγνοηθεί. Η απροκάλυπτη δήλωση ότι λιντσαρίστηκε από τη μερίδα των ορθοδόξων ("υπό των το ομοούσιον πρεσβευόντων") μπορεί να θεωρηθεί ως κακία ενός αρειανιστή ο οποίος μισούσε την Αλεξάνδρεια, τον τόπο του μεγάλου εχθρού Αθανασίου. Και σε αυτό το ζήτημα η Σούδα φαίνεται τόσο αναξιόπιστη όσο και ο Φιλοστόργιος"[64].

4.2. Η πορεία προς τα τραγικά γεγονότα και η ερμηνεία τους

Το πρώτο που θα πρέπει να τοποθετηθεί ώστε να γίνει αντιληπτό το κλίμα μέσα στο οποίο εξελίχθηκαν τα γεγονότα, είναι το φόντο της υπόθεσης. Πρόκειται για την Αλεξάνδρεια, έναν δήμο που όπως λέει ο Σωκράτης "πλέον των άλλων δήμων, χαίρει ταις στάσεσιν...δίχα γαρ αίματος ου παύεται της ορμής"[65]. Ήταν λοιπόν η Αλεξάνδρεια "μια σκληροτράχηλη πόλη"[66]στην οποία "το κλίμα...[ήταν] πάντα τεταμένο""οι στάσεις...ήταν συνήθεις" και σίγουρα κάποιες από αυτές, αιματηρές[67].
Μέσα σε αυτό το κλίμα, "η εκλογή του Κυρίλλου ως διαδόχου του Θεοφίλου προκάλεσε δυσφορία στην Αλεξάνδρεια και διαφωνίες ανάμεσα σε δυο εκκλησιαστικές μερίδες", η μία από τις οποίες "εκπροσωπούσε την αυτοκρατορική εξουσία"[68]. Ο Κύριλλος ήταν άνθρωπος με ευρεία μόρφωση, ταυτόχρονα όμως έδειχνε υπερβολικό ζήλο και ισχυρογνωμοσύνη[69] και"θυελώδεις σχέσεις" αναπτύχθηκαν αμέσως ανάμεσα σ' εκείνον και τον -επίσης χριστιανό- Ορέστη, τον αυτοκρατορικό διοικητή της πόλεως της Αλεξανδρείας, ο οποίος αντιπαθούσε κάθε είδους κυριαρχία των επισκόπων η οποία ερχόταν σε σύγκρουση με τις δικαιοδοσίες των αξιωματούχων που διορίζονταν από τον αυτοκράτορα[70]. Διότι, πράγματι, "η εκλογή του Κυρίλλου έφερε μια βαθμιαία αλλά σημαντική επέκταση της επισκοπικής εξουσίας στις δημόσιες και δημοτικές υποθέσεις"[71].
Η σύγκρουση αυτή ανάμεσα στα δύο κέντρα εξουσίας και επιρροής της Αλεξάνδρειας, τον νεοφερμένο έπαρχο Ορέστη και τον ντόπιο και αγαπητό σε μεγάλη μερίδα του λαού, Κύριλλο"καθορίστηκε κατά ένα μεγάλο μέρος από τις ανυποχώρητες και λυσσώδεις διαμάχες ανάμεσα στους Εβραίους και τους Χριστιανούς"[72]. Ο Ορέστης φαίνεται να υποστήριζε το"πολυάριθμο εβραϊκό στοιχείο" της πόλης[73] και για το λόγο αυτό, σε μια πολυπληθή συγκέντρωση που έγινε με αφορμή μια θεατρική παράσταση στην οποία παρευρισκόταν ο έπαρχος, έκανε δεκτές τις εβραϊκές καταγγελίες ότι ο δάσκαλος Ιέρακας -έμπιστος του Κύριλλου- είχε την πρόθεση να "διεγείρη τα πλήθη εις αντιιουδαϊκήν στάσιν" και έτσι τον συνέλαβε και τον μαστίγωσε[74].
Ο Κύριλλος ερεθισμένος, συγκεντρώνει τους ηγέτες των Εβραίων και τους καλεί/απειλεί να σταματήσουν τις προκλήσεις. Εκείνοι αντιδρούν, και ενθαρρυμένοι από την υποστήριξη του Ορέστη αλλά και τη δυσαρέσκεια του κατά του αρχιεπισκόπου, σχεδιάζουν επίθεση. Διαδίδουν ότι καίγεται ο ναός του Αγίου Αλεξάνδρου, και όταν οι χριστιανοί συγκεντρώνονται, οι Εβραίοι τους επιτίθενται ενόπλως και σκοτώνουν πολλούς[75] ("κατέσφαξαν" γράφει ο Θεοφάνης[76]). Μέσα στη δίνη των γεγονότων, ο Κύριλλος εξοργισμένος από τη σφαγή, φτάνει στο σημείο με πλήθος χριστιανών, διώχνει με τη βία εκτός της πόλης μεγάλο αριθμό Εβραίων και επιτρέπει τη λεηλασία των περιουσιών τους[77], γεγονότα που είχαν επιπτώσεις στην οικονομική ζωή της πόλης[78].
Αυτή η υπέρβαση εξουσίας από τον Κύριλλο εξαγριώνει τον Ορέστη ο οποίος καταγγέλει το γεγονός στον αυτοκράτορα, ενώ οΚύριλλος, και με την πίεση μερίδας της χριστιανικής κοινότητας, ζητά να συνδιαλλαγεί με τον έπαρχο[79]. Ο Ορέστης όμως αρνείται, και ο Κύριλλος προσπαθεί να πιέσει την κατάσταση με τη βοήθεια 500 μοναχών της Αιγύπτου οι οποίοι οχλαγωγούσαν κατά του έπαρχου κατηγορώντας τον ως ειδωλολάτρη. Ένας από αυτούς πέταξε μια πέτρα στον έπαρχο η οποία και τον χτύπησε, πλήθος όμως χριστιανών υπερασπίστηκαν τον Ορέστη και διέλυσαν την ομάδα των μοναχών. Ο έπαρχος διατάζει τη σύλληψή του μοναχού, τον καταδικάζει σε βασανιστήρια, αλλά τον βασανίζουν τόσο, που τελικά πέθανε[80]. Ο Κύριλλος προσπαθεί να πείσει το λαό ότι ο μοναχός που βασανίστηκε έπρεπε να θεωρηθεί μάρτυρας της πίστεως, όμως αυτό δεν έγινε αποδεκτό από τους μετριοπαθείς χριστιανούς και τελικά ο Κύριλλος υποχώρησε[81].
"Η κεφαλή όμως της εκκλησίας και ο εκπρόσωπος της αυτοκρατορικής ισχύος εξακολούθησαν να είναι αντίπαλοι. Πιο άκαμπτος από τους δυο ήταν ο Ορέστης [...] Σαφώς, η ανυποχώρητη θέση του Ορέστη απέναντι στις ενέργειες του πατριάρχη είχε σημαντική υποστήριξη από σημαίνοντα άτομα, μέλη της άρχουσας τάξης στην πόλη"[82]. Ένας από τους πιο γνωστούς υποστηρικτές του Ορέστη ήταν η Υπατία, η οποία σύμφωνα με τις πηγές, είχε λόγο βαρυσήμαντο στις υποθέσεις της πόλης. Άρχισε να διαδίδεται από μερίδα των χριστιανών ότι βασικό ρόλο στην αδιαλλαξία του Ορέστη να συμφιλιωθεί με τονΚύριλλο, έπαιζε η Υπατία[83]. Όσο όμως συνεχιζόταν η αδιαλλαξία αυτή, είχε μεγάλες επιπτώσεις στον χριστιανικό πληθυσμό, διότι συνοδευόταν και από την υποστήριξη του Ορέστη προς την εβραϊκή κοινότητα, η οποία προκαλούσε διαρκώς τους χριστιανούς[84].
Την τελευταία πράξη του δράματος, τα αίτια της δολοφονίας και τους άμεσα υπεύθυνους, μας τα περιγράφει με συντομία ο ιστορικός Σωκράτης:

"Περνούσε [η Υπατίαπολλές ώρες μαζί με τον Ορέστη και αυτό προκάλεσε συκοφαντίες προς τους ανθρώπους της εκκλησίας, ότι εκείνη ήταν η αιτία που εμπόδιζε τον Ορέστη να δημιουργήσει φιλικές σχέσεις με τον επίσκοπο. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν ορισμένοι από αυτούς που τη μισούσαν, τους οποίους κατηύθυνε κάποιος Πέτρος...Την παρακολούθησαν λοιπόν όταν γύριζε από κάπου, την τράβηξαν έξω από την άμαξα της και την έσυραν στην εκκλησία που ονομαζόταν Καισάρειον. Έσκισαν τα φορέματα της και μετά τη σκότωσαν με θραύσματα κεραμικών (όστρακα)"[85].
Κατά συνέπεια, σύμφωνα και με την πλειοψηφία των ερευνητών, τα αίτια ήταν καθαρά πολιτικά και ο φόνος της Υπατίας ήταν η τραγική κατάληξη μιας σύγκρουσης που "είχε να κάνει με την πολιτική ζωή της Αλεξάνδρειας" ενώ "οι φρικαλεότητες αυτές αποδοκιμάστηκαν ακόμα και από ένθερμους Χριστιανούς"[86]. Δεν ήταν στόχος, συνεπώς, το πρόσωπο της Υπατίας, το οποίο θαύμαζαν οι χριστιανοί, "αλλά η (υποτιθέμενη) στάση της"[87].

4.3. Συμπεράσματα

1.      Η Υπατία δεν διώχθηκε για τις θρησκευτικές ή φιλοσοφικές ιδέες της. Όπως, εκτός άλλων, υποστήριξαν οι Crawfordκαι Rist, ο θάνατος της Υπατίας ήταν αποτέλεσμα των ταραχών στην Αλεξάνδρεια με αίτια περισσότερο πολιτικά παρά θρησκευτικά. Η πόλη υπέφερε από τις έριδες και ο χριστιανικός όχλος ήταν βέβαιος ότι η επιρροή της Υπατίαςεπιδείνωνε τη διαμάχη και πίστευε ότι, αν έβγαινε εκείνη από τη μέση, θα μπορούσε να επιτευχθεί η συμφιλίωση. Έτσι τη δολοφόνησαν με δική τους πρωτοβουλία όχι σαν εχθρό της πίστης, αλλά σαν ένα υποτιθέμενο εμπόδιο της ησυχίας τους[88].
2.      Οι πληροφορίες μας λένε ότι η Υπατία έχαιρε εκτίμησης από τους χριστιανούς· "αν και εκτός εκκλησίας, συζητούσε πάντα ελεύθερα με τους αξιωματούχους της πόλης όταν τους συναντούσε καθώς διέσχιζε τους δρόμους της (διά μέσον του άστεως) ή όταν τους φιλοξενούσε στο σπίτι της. Κανένας άνθρωπος της εκκλησίας δεν την παρενοχλούσε σε αυτό το θέμα και δεν σχολίαζε τον τρόπο της ζωής της, ο οποίος ήταν γνωστός σε όλους. Η πολιτική ανεξαρτησία της, που εκδηλωνόταν καθαρά στα δημόσια μέρη, ήταν σεβαστή από όλους. Ο κόσμος ήξερε ότι η σοφία, η πολυμάθεια και οι ηθικές αρχές της έκαναν τους άρχοντες να επιζητούν τις συμβουλές της"[89].
3.      Σε κάθε περίπτωση, ο Κύριλλος ακόμη και να το ήθελε, "ήταν δύσκολο να επιτεθεί ή να καταδιώξει την Υπατία με πρόσχημα τον παγανισμό της επειδή, αντίθετα με τους συγχρόνους συναδέλφους της, δεν ήταν δραστήρια και αφοσιωμένη παγανίστρια. Δεν καλλιεργούσε τη νεοπλατωνική μαγική φιλοσοφία, δεν πήγαινε στα ειδωλολατρικά ιερά και δεν αντιδρούσε στη μετατροπή τους σε χριστιανικές εκκλησίες. Στην πραγματικότητα συμπαθούσε τον χριστιανισμό και προστάτευε τους χριστιανούς μαθητές της. Με την ανεξιθρησκεια της και την πλήρη αντίληψη των μεταφυσικών ερωτηματικών τους βοηθούσε να επιτύχουν πνευματική και θρησκευτική πληρότητα. Δύο από αυτούς έγιναν επίσκοποι. Οι ειδωλολάτρες και οι χριστιανοί που σπούδαζαν μαζί της είχαν φιλικές σχέσεις μεταξύ τους""[90].
4.      Επίσης, όπως φάνηκε από τις πηγές, καμία περίπτωση ερωτικού φθόνου δεν θα μπορούσε να υπάρξει ενάντια σε μια γυναίκα ηλικίας 60 χρόνων (έστω και 45 χρόνων), της οποίας μάλιστα η σεμνότητα, ασκητικότητα και η συνειδητή αποχή από κάθε γενετήσια δραστηριότητα ήταν γνωστή σε όλους.
5.      Σύμφωνα με την Maria Dzielska, αβάσιμη είναι και η ενοχοποίηση της περιόδου αυτής ως εποχή "παρακμής του πνεύματος": "Δεν μπορούμε, επομένως, να συμφωνήσουμε με εκείνους που θρηνούν την Υπατία σαν την «τελευταία των Ελλήνων» ή που υποστηρίζουν ότι ο θάνατος της οριοθέτησε την παρακμή της αλεξανδρινής επιστήμης και φιλοσοφίας. Η ειδωλολατρία δεν εξαφανίστηκε μαζί με την Υπατία, όπως δεν εξαφανίστηκαν τα μαθηματικά και η ελληνική φιλοσοφία. Μετά τον θάνατο της ο φιλόσοφος Ιεροκλής άρχισε μια μάλλον εντυπωσιακή ανάπτυξη εκλεκτικού νεοπλατωνισμού στην Αλεξάνδρεια [...] Διατηρήθηκε επίσης ο παγανισμός, ο οποίος μάλιστα άνθησε μέχρις ορισμένου σημείου, με τους «αγίους» του νεοπλατωνισμού οι οποίοι συνδύασαν την ύστερη πλατωνική φιλοσοφία με την τυπική και την ιερατική τελετουργία προς τους θεούς."[91].
6.      H κατάσταση στην Αλεξάνδρεια δεν επιτρέπει εύκολη ιδεολογικοποίηση της ιστορίας και ίσως γι' αυτό ο Σωκράτηςεύστοχα κατηγορεί για στάσεις την πόλη και το κλίμα της συνολικά, και όχι μια μερίδα μόνο του πληθυσμού, εκφράζοντας όπως και άλλες αρχαίες πηγές "αδυναμία να εξηγήσουν την τάση των Αλεξανδρινών για βιαιότητες και εγκλήματα"[92]. Ο όχλος της Αλεξάνδρειας δεν ευθύνεται μόνο για τον φριχτό θάνατο της Υπατίας, αλλά και για τον εξίσου φριχτό θάνατο του επισκόπου Γεωργίου[93] επί βασιλείας Ιουλιανού το 361[94], όπως και για τη δολοφονία του Πατριάρχη Προτερίου το 457[95][96]. Σε όλες τις περιπτώσεις, "τα πτώματα τους, όπως έγινε και με την Υπατία, σύρθηκαν μέσα σε ολόκληρη την πόλη και μετά παραδόθηκαν στην πυρά"[97] ενώ οι υπεύθυνοι διέφυγαν της τιμωρίας, κάτι που "συμβαίνει συχνά σε περιπτώσεις ταραχών"[98].

4.4. Ανίχνευση των ευθυνών του Κύριλλου Αλεξανδρείας

Όπως επισημαίνει η Maria Dzielska, τελικά "ο Σωκράτης...αφήνει αναπάντητο το ερώτημα της συνενοχής του Κυρίλλου στο έγκλημα"[99]. Κάτι όμως που θα πρέπει να σημειωθεί, είναι η πεποίθηση του καθ. Αλέξη Σαββίδη ο οποίος, με μια εντελώς αντίθετη ερμηνεία, γράφει ότι ο Κύριλλος "έβαλε έμπιστους ανθρώπους του να τη δολοφονήσουν, όπως αφηγείται ο Σωκράτης"[100]. Αυτή η εκδοχή των πραγμάτων πάντως, έρχεται σε αντίθεση με το γεγονός ότι ο Σωκράτης ουδέποτε διατύπωσε τέτοια ευθεία καταδίκη κατά του Κυρίλλου αφού γνωρίζουμε πως "η μοναδική σαφής και ξεκάθαρη κατηγορία κατά του πατριάρχη και των χριστιανών της Αλεξάνδρειας αναφέρεται στο έργο του Δαμασκίου Ισιδώρου βίος"[101].
Αυτός ο ισχυρισμός του Δαμασκίου, ο οποίος καταγράφεται στη Σούδα, περί προσωπικού φθόνου του Κυρίλλου κατά τηςΥπατίας, εκτός από το γεγονός ότι διατυπώνεται με τρόπο που δείχνει προκατάληψη κατά του ιεράρχη (βλ. κρίση του J.M. Rist:"η Σούδα φαίνεται τόσο αναξιόπιστη όσο και ο Φιλοστόργιος"[102]), επιπλέον εντάσσει την εξιστόρηση σ' ένα μυθιστορηματικό πλαίσιο. Όπως σημειώνει ο Pierre Chuvin:

"Σύμφωνα με τον Εθνικό Δαμάσκιο, που γράφει στις αρχές του 6ου αι., ο επίσκοπος, περνώντας μπροστά από το σπίτι της Υπατίας και βλέποντας το πλήθος που συνωστιζόταν, ανακάλυψε τυχαία τη δημοτικότητα της φιλοσόφου. Η εκδοχή αυτή ενοχοποιεί άμεσα τον επίσκοπο και παρουσιάζει τον φόνο ως μια σαφή έκφραση της έχθρας ανάμεσα στον χριστιανισμό και την εθνική φιλοσοφία. Βέβαια, είναι μάλλον απίθανο ο Κύριλλος, που χειροτονήθηκε επίσκοπος τον Οκτώβριο του 412, να πληροφορήθηκε τη δημοτικότητα της Υπατίας τον Μάρτιο του 415· Η Υπατία ήταν διάσημη εδώ και μία -αν όχι δύο-δεκαετίες"[103].
Και συμπληρώνει: για τον λόγο αυτό, "για τον ιστορικό, πολύ πειστικότερος από τον Δαμάσκιο είναι ο Σωκράτης"[104]. Επιπλέον, ο J.M. Rist σημειώνει ότι δεν υπάρχει τίποτα στην επισκοπική πορεία του Κύριλλου που να αφήνει να εννοηθεί ότι θα μπορούσε να οργανώσει μια δολοφονία από καθαρό φθόνο για την αυξημένη δημοτικότητα κάποιου[105].
Ο Ιωάννης Μαλάλας, έναν αιώνα αργότερα, αναφέρει ότι "εκείνον δε τον καιρόν παρρησίαν λαβόντες υπό του επισκόπου""οι Αλεξανδρείς", δολοφόνησαν την Υπατία[106]. Για το εδάφιο αυτό, υπάρχει η αντίληψη ότι αποτελεί "μια ασαφή πληροφορία"[107]. Η Maria Dzielska, έχει επισημάνει ότι "η πλέον αξιόπιστη πηγή" είναι ο σύγχρονος των γεγονότωνΣωκράτης και ακόμα ότι "η μοναδική σαφής και ξεκάθαρη κατηγορία κατά του πατριάρχη και των χριστιανών της Αλεξάνδρειας αναφέρεται στο έργο του Δαμασκίου Ισιδώρου βίος"[108]. Το ίδιο σημειώνει και ο καθ. Στ. Παπαδόπουλος:"καμία ιστορική πηγή δεν αποδίδει άμεσα ευθύνη" στον Κύριλλο[109]. Αυτό ίσως σημαίνει, ότι ερμηνεύει την φράση τουΜαλάλα στο ίδιο πνεύμα με τον J.C. Robertson, ότι οι οπαδοί του Κύριλλου ήταν ενθαρρημένοι από την μέχρι τότε συμπεριφορά του[110]. Διευκρινίζει όμως ο J.C. Robertson πως το γεγονός "ότι ο Κύριλλος είχε οποιαδήποτε συμμετοχή σε αυτή τη θηριωδία, δείχνει να αποτελεί μια αστήρικτη συκοφαντία"[111]. Από τα παραπάνω φαίνεται πως το εδάφιο τουΜαλάλα δεν έχει κατανοηθεί σαν να μιλά για σχεδιασμό ή συμμετοχή του Κύριλλου στο έγκλημα, αλλά περισσότερο σαν να τον αναφέρει "ως εξερεθίσαντα τον ευερέθιστον λαόν της Αλεξανδρείας"[112]. Όπως γράφει ο W. Bright, αν δεν είχε γίνει η επίθεση κατά των Εβραίων, δεν θα είχε γίνει και ο φόνος της Υπατίας, χωρίς όμως να θεωρεί ότι ο Κύριλλος ήταν συμμέτοχος στην "φριχτή αυτή πράξη"[113].
Αυτή την ευθύνη ίσως καταλογίζει στον Κύριλλο ο σύγχρονος της Υπατίας, ιστορικός Σωκράτης, καθώς δεν απαγγέλει κατηγορία συνενοχής στον Κύριλλο αλλά εξιστορεί ότι το έγκλημα διέπραξαν κάποιοι "τους οποίους κατηύθυνε κάποιος Πέτρος", και όχι ο ίδιος ο Κύριλλος. Έτσι, μένει στη διαπίστωση ότι η δολοφονία της Υπατίας αποτέλεσε μομφή/όνειδος για τονΚύριλλο και την Εκκλησία της Αλεξάνδρειας. Η ακριβής φράση που χρησιμοποιεί ο Σωκράτης είναι: "Τούτο ου μικρόν μώμον Κυρίλλω και τη Αλεξανδρέων εκκλησία ειργάσατο"[114]. Δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ότι εδώ υπονοείται άμεση εμπλοκή του επισκόπου, καθώς ο ίδιος ακριβώς "μώμος" (μομφή/όνειδος) απευθύνεται και στον Κύριλλο αλλά και σε ολόκληρη την Εκκλησία της Αλεξάνδρειας"κανείς όμως δεν θα έλεγε ότι η Εκκλησία αυτή ήταν ένοχη για το έγκλημα", σχολιάζει ο W. Bright[115].
Επιπλέον -έχοντας υπόψη βέβαια ότι τα εδάφια μας τα διασώζει ο Φώτιος-, ο αρειανιστής Φιλοστόργιος, επίσης σύγχρονος της Υπατίας, ενώ καταγγέλει τους Ορθοδόξους γενικά (αυτούς που πρεσβεύουν το ομοούσιον[116]), εντούτοις δεν κατονομάζει τον δογματικό του αντίπαλο Κύριλλο[117]. Η απουσία αναφοράς στο όνομα του Κύριλλου από τον Φιλοστόργιο, αποκτάει μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε περίπτωση που ισχύουν και κατά ένα μέρος έστω, όσα του καταλογίζει ο Φώτιος στηΒιβλιοθήκη του: "Εξαίρει συλλήβδην τους αρειανίζοντες, περιλούζει με ύβρεις τους ορθοδόξους, έτσι που η ιστορία του να μην είναι ιστορία αλλά μάλλον εγκώμιο, αφενός, των αιρετικών, απροκάλυπτος ψόγος αφετέρου και «κατηγορώ» κατά των ορθοδόξων"[118]. Ο επίσης μεταγενέστερος των γεγονότων Θεοφάνης, αναφέρει ότι την Υπατία σκότωσαν "κάποιοι" ("τινές ανείλον"[119]).
Αυτό που μοιάζει βέβαιο στις κρίσεις των ερευνητών, είναι ότι οι ένοχοι ήταν οπαδοί του Κύριλλου. Στο "The Oxford dictionary of the Christian Church", στα δύο άρθρα που αναφέρονται στο γεγονός, μεταφέρεται η σχετική αβεβαιότητα για τη συμμετοχή του Κύριλλου, και η βεβαιότητα ότι επρόκειτο για υποστηρικτές του: α) άρθρο Cyril"Ο Κύριλλος [...] άνοιξε διαμάχη με [...] τον αυτοκρατορικό έπαρχο, Ορέστη, και αν αυτός ο ίδιος δεν έφερε καμία προσωπική ευθύνη για το θάνατο της διακεκριμένης φιλοσόφου Υπατίας, η δολοφονία της ήταν σίγουρα έργο των υποστηρικτών του."[120], β) άρθρο Hypatia"δέχθηκε επίθεση από έναν χριστιανικό όχλο υπό τον έλεγχο Πέτρου του Αναγνώστη και θανατώθηκε. Ο αρχιεπίσκοπος, Κύριλλος, θεωρήθηκε ύποπτος για ανάμιξη, αλλά η ευθύνη του, δεν αποδείχθηκε ποτέ."[121].
Ο ιστορικός Philip Schaff θεωρεί ότι τα στοιχεία δεν επαρκούν ώστε να υπάρξουν ισχυρισμοί περί άμεσης ευθύνης τουΚύριλλου[122]. Αυτή η αδυναμία είναι φανερή στις διατυπώσεις των μελετητών. Σύμφωνα με τον Pierre Chuvin "είναι φανερό ότι τα χέρια του [Κύριλλου] δεν θα μπορούσε να είναι καθαρά σε ένα έγκλημα που διαπράχθηκε μέσα στον ίδιο τον πατριαρχικό ναό του"[123], από την άλλη μεριά όμως, θεωρεί ότι "δεν μπορούμε να υπολογίσουμε με ακρίβεια την ευθύνη του επισκόπου σε αυτήν την τραγική εξέλιξη"[124].
Παρομοίως, και η Maria Dzielska γράφει ότι "είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε κάποια ενοχή του Κυρίλλου. Δεν μπορούμε να φτάσουμε τόσο μακριά όσο ο Σέφερ που τον απαλλάσσει πλήρως και επιρρίπτει την ευθύνη στον Ορέστη...[και] ανεξαρτήτως αν ήταν άμεσα ή έμμεσα αναμεμιγμένος, ο Κύριλλος παραβίασε τις αρχές της χριστιανικής ηθικής τάξης"[125]. Και προσθέτει: "δεν υπάρχει αμφιβολία ότι [ο Κύριλλοςήταν ο βασικός υποκινητής της εκστρατείας εναντίον της Υπατίας, υποδαυλίζοντας την προκατάληψη και την εχθρότητα εναντίον της φιλοσόφου", παρά ταύτα όμως, η ίδια πάλι σημειώνει ότι "δεν μπορεί να θεωρηθεί νομικά υπεύθυνος για τον σχεδιασμό του εγκλήματος"[126]. Όπως είχε γράψει οCrawford, θα μπορούσε το έγκλημα κάλλιστα να συντελέστηκε με πρωτοβουλία μερίδας του λαού της Αλεξάνδρειας[127].
Το γεγονός πάντως, "στερείται κάθε ουσιαστικής αποδείξεως που να συνδέει τον Αγ. Κύριλλο άμεσα με το επεισόδιο"γράφει ο Γεώργιος Φλορόφσκυ[128] και ο J.M. Rist συμφωνεί: "δεν φαίνεται να υπάρχει λόγος να εμπλακεί ο Κύριλλος στον φόνο αυτό καθαυτό"[129]. Σύμφωνα με τον Στ. Παπαδόπουλο, η ευθύνη του Κύριλλου"αν υπάρχει, πρέπει να περιορισθεί στο ότι δεν κατόρθωσε ν' απομονώσει ή ν' αποθαρρύνει τους φανατικούς χριστιανούς"[130].
Για τον καθ. Παν. Χρήστου"είναι φανερόν ότι ο Κύριλλος δεν είχε καμμίαν ανάμιξιν εις το επεισόδιον, διότι, αν συνέβαινε κάτι παρόμοιον, και ο Σωκράτης θα το ανέφερε ρητώς και οι μετέπειτα αντίπαλοι του Νεστοριανοί δεν θα παρέλειπαν να το χρησιμοποιήσουν ως όπλον εναντίον του"[131]. Σημαντική παράμετρος για το γεγονός ότι ο Σωκράτης δεν κατονομάζει τονΚύριλλο ως υπεύθυνο για το θάνατο της Υπατίας, θα πρέπει να θεωρηθεί ότι ο εκκλησιαστικός ιστορικός βρισκόταν στην"ασφαλή απόσταση της Κωνσταντινούπολης" οπότε δεν θα είχε ενδοιασμούς να το κάνει αν ήταν αλήθεια, και επιπλέον, "ως φίλα προσκείμενος στους Νοβατιανούς" τους οποίους εδίωξε ο Κύριλλος θα είχε έναν λόγο ακόμη να μην αποκρύψει τυχόν άμεση εμπλοκή του Κύριλλου[132].

5. Αρχαίες Πηγές για την Υπατία

Για μια πλήρη παραπομπή στις πηγές που αφορούν τη ζωή, τη διδασκαλία και το θάνατο της Υπατίας, βλ. στο διαδίκτυοMichael A. B. Deakin: The Primary Sources for the Life and Work of Hypatia of Alexandria (αγγλικά).
Μερικές από τις αρχαίες πηγές[133]:
1.      Σωκράτης Σχολαστικός (379-450), Εκκλησιαστική ΙστορίαPG 67,768Β-769Α.
2.      Φιλοστόργιος από την Καππαδοκία (Αρειανιστής, γέν. 368), Εκκλησιαστική ΙστορίαPG 65,564.
3.      ΣυνεσίουΕπιστολές:
1. 10 (PG 66,1348),
2. 15 (PG 66,1352),
3. 16 (PG 66,1352),
4. 33 (PG 66,1361),
5. 80 (αναφέρεται στη βιβλιογραφία ως 81) (PG 66,1452),
6. 124 (PG 66,1504),
7. 153 (αναφέρεται στη βιβλιογραφία ως 154) (PG 66,1553-1557).
4.      Ιωάννης Μαλάλας (491-578), ΧρονογραφίαPG 97,536Α.
5.      Ιωάννης Νικίου (Μονοφυσίτης, 7ος αιώνας), Χρονικόν, βλ. στο διαδίκτυο The Chronicle of John, Chapter LXXXIV, Pars. 87-103 (αγγλικά).
6.      Λεξικό Σούδα ή Σουίδα, γράμμα Ύψιλον, 166 (περιέχει και την εκδοχή του Δαμασκίου από το έργο του "Ισιδώρου βίος"). Έκδοση λεξικού Σούδα: Bekkeri Immanuelis, Suidae Lexicon, Berolini 1854, σελ. 1069-1070 (το ίδιο και από τις εκδ. Γεωργιάδη: Λεξικόν Σούδα (Σουίδα), τόμ. 2 (ΚΕΚ-Ω), Αθήνα 2002, σελ. 1067), βλ. και στο διαδίκτυο (για πολυτονικά ελληνικά, στο μενού "Greek display", επιλέγουμε "Unicode UTF8").
7.      Θεοφάνους (752-818), ΧρονικόνPG 108,224-225.
8.      Νικηφ. Καλλίστου (1253-1335), Εκκλησιαστική ΙστορίαPG 146,1105-1108.

6. Υποσημειώσεις

1.      ↑ Η γέννηση της τοποθετείται στα 370 στο: J. M. Rist, Hypatia, Phoenix, τόμ., 19, αρ. 3, (1965), σελ. 215.
2.      ↑ Βλ. Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, Ενάλιος, Αθήνα 1997, σελ. 188. Η συγγραφέας σημειώνει: "Έχουμε εξακριβώσει ότι η φιλόσοφος γεννήθηκε γύρω στο 355 μ.Χ. και όχι, όπως υποστηρίζεται συνήθως, γύρω στο 370".
3.      ↑ Σωκράτoυς, Εκκλ. ΙστορίαPG 67,769Α.
4.      ↑ Μιχάλαγα Δέσποινα, Οι Παραβαλανείς ως φορείς κοινωνικής αντίληψης των πρώτων χριστιανικών χρόνων, ΕΕΘΣΑ, τόμ. 34, Αθήνα 1999, σελ. 549.
5.      ↑ Λαμπροπούλου Σταυρούλα, Υπατία, η Αλεξανδρινή φιλόσοφος, περιοδ. Πλάτων, έτος ΚΘ΄, τόμ. 29, τεύχ. 57-58, Αθήνα 1977, σελ. 76.
6.      ↑ Ματσούκας Α. Νίκος, Ορθοδοξία και Αίρεση στους εκκλησιαστικούς συγγραφείς του Δ', Ε', ΣΤ' αιώνα, 2η έκδ., Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 221.
7.      ↑ Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι εθνικοί. Ένα χρονικό της ήττας του παγανισμού, εκδ. Θύραθεν, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 112.
8.      ↑ Bekkeri Immanuelis, Suidae Lexicon, Berolini 1854, σελ. 1069.
9.      ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 130.
10.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 130.
11.  ↑ ΧρονογραφίαPG 97,536Α.
12.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π.
13.  ↑ π.χ. στο Graf Fritz, Εισαγωγή στην Αρχαιογνωσία, τόμ. Β΄. Ρώμη, 2η έκδ. Παπαδήμας, Αθήνα 2001, σελ. 474.
14.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π.
15.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 131.
16.  ↑ Υπατία, εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 59, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].
17.  ↑ Kroh Paul, Λεξικό αρχαίων συγγραφέων Ελλήνων και Λατίνων, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 448.
18.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 109.
19.  ↑ Σπετσιέρης Κωνσταντίνος, Εικόνες Ελλήνων Φιλόσοφων εις Εκκλησίας (Συμπληρωματικά Στοιχεία), ΕΕΦΣΠΑ, περίοδος Β', τόμ. ΚΔ', 1973-1974, σελ. 420.
20.  ↑ Σωκράτoυς, Εκκλ. ΙστορίαPG 67,768Β.
21.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 110.
22.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 113-114.
23.  ↑ Kroh Paul, Λεξικό αρχαίων συγγραφέων..., ό.π., 449.
24.  ↑ Σωκράτoυς, Εκκλ. ΙστορίαPG 67,768Β.
25.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 112-113.
26.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 18 (στις σελ. 17-57 βλ. τη σχετική βιβλιογραφία και έλεγχο των πηγών).
27.  ↑ Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι εθνικοί..., ό.π., σελ. 111.
28.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π.
29.  ↑ Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;, 3η έκδ., Αρμός, 2003, σελ. 138.
30.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 58.
31.  ↑ Μιχάλαγα Δέσποινα, Οι Παραβαλανείς..., ό.π., σελ. 547.
32.  ↑ Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι εθνικοί..., ό.π., σελ. 111.
33.  ↑ Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2004, σελ. 31.
34.  ↑ Μαντάς Κώστας, Σύντομη αναδρομή στην ιστορία της γυναικείας εκπαίδευσης, στο περιοδ. Αρχαιολογία και Τέχνες, Ίδρυµα Μελετών Λαµπράκη, τεύχ. 81 (Δεκέμβριος 2001), σελ. 91. Ο Κώστας Μαντάς προσθέτει στη συνέχεια ότι "αυτή η απώθηση της ιδιαιτερότητας του φύλου μιας διανοήτριας, έφθασε ως κληρονομιά ως τον 20ό αιώνα, ως τα κείμενα της ίδιας της Σιμόν ντε Μποβουάρ".
35.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 17.
36.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 105-106.
37.  ↑ Clark Gillian, Οι γυναίκες στην όψιμη αρχαιότητα, Παπαδήμας, Αθήνα 1997, σελ. 124
38. ↑ Για τη διήγηση αυτή βλ. και λεξικό Σούδα, στο Bekkeri Immanuelis, Suidae Lexicon, Berolini 1854, σελ. 1069: "το σύμβολον επιδείξασαν της ακαθάρτου γεννέσεως".
Η ιστορία αυτή που ενσωματώνει η Σούδα, προέρχεται από το έργο του Δαμασκίου"Ισιδώρου βίος" (Dzielska,Υπατία..., ό.π., σελ. 99).
39.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 21.
40.  ↑ Βλ. εκδοχές του μύθου στο Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 18.40.
41.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 188-189.
42.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 21.
43.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π.
44.  ↑ Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, Παγανιστικός Ελληνισμός..., ό.π., σελ. 140.141.
45.  ↑ Σωκράτoυς, Εκκλ. ΙστορίαPG 67,768Β
46.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 106, υποσημ. #50.
47.  ↑ Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, Παγανιστικός Ελληνισμός..., ό.π., σελ. 140.
48.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 168.
49.  ↑ Βλ. Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 22.
50.  ↑ Βλ. Βελουδής Γεώργιος, "Το στέμμα και η λύρα. Η "αυλική" ποίηση στην εποχή του Όθωνα (1832/33-1862)", περιοδ. Ελληνικά, τόμ. 51, τεύχ. 2, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη 2001, σελ. 360.
51.  ↑ Dodds R. Ε., Οι Έλληνες και το Παράλογο, έκδ. 2η αναθεωρημένη, Καρδαμίτσας, Αθήνα 1996, σελ. 123-124.
52.  ↑ De Ste. Croix, G. E. M., Ο χριστιανισμός και η Ρώμη, διωγμοί, αιρέσεις και ήθη, ΜΙΕΤ, Αθήνα 2005, σελ. 26.
53.  ↑ Ματσούκας Α. Νίκος, Ορθοδοξία και Αίρεση..., ό.π., σελ. 222.
54.  ↑ Ματσούκας Α. Νίκος, Ορθοδοξία και Αίρεση..., ό.π.
55.  ↑ Ματσούκας Α. Νίκος, Ορθοδοξία και Αίρεση..., στο ίδιο.
56.  ↑ Ματσούκας Α. Νίκος, Ορθοδοξία και Αίρεση..., ό.π.
57.  ↑ Μιχάλαγα Δέσποινα, Οι Παραβαλανείς..., ό.π., σελ. 547.
58.  ↑ Ως "η πλέον αξιόπιστη πηγή" χαρακτηρίζεται ο Σωκράτης και στο: Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 83.
59.  ↑ Λαμπροπούλου Σταυρούλα, Υπατία..., ό.π., σελ. 66.
60.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 200.
61.  ↑ Λαμπροπούλου Σταυρούλα, Υπατία..., ό.π., σελ. 66.
62. ↑ Καρπόζηλος Απόστολος, Βυζαντινοί Ιστορικοί και Χρονογράφοι, τόμ. Α΄ (4ος-7ος αι.), Αθήνα 1997, η αναφορά από το: Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;, 3η έκδ., Αρμός, 2003, σελ. 186.
63.  ↑ Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι εθνικοί..., ό.π., σελ. 111.
64. ↑ Στο πρωτότυπο: "What Philostorgius has to say about Hypatia's death can be discounted. His bald statement that she was lynched by the orthodox party (υπό των το ομοούσιον πρεσβευόντων) can be regarded as the malevolence of an Arian who hated Alexandria, home of the great enemy Athanasius. And in this matter the Suda seems as unreliable as Philostorgius." (J. M. Rist, Hypatia, Phoenix, τόμ., 19, αρ. 3, (1965), σελ. 222).
65.  ↑ Σωκράτoυς, Εκκλ. ΙστορίαPG 67,761Α.
66.  ↑ Φλορόφσκυ Γεώργιος, Οι Βυζαντινοί Πατέρες του 5ου αιώνα, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 457.
67.  ↑ Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, Παγανιστικός Ελληνισμός..., ό.π., σελ. 140-141.
68.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 159.
69.  ↑ Λαμπροπούλου Σταυρούλα, Υπατία..., ό.π., σελ. 68.
70.  ↑ Φλορόφσκυ Γεώργιος, Οι Βυζαντινοί Πατέρες..., ό.π., σελ. 456.
71.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 160.
72.  ↑ Ματσούκας Α. Νίκος, Ορθοδοξία και Αίρεση..., ό.π., σελ. 221.
73. ↑ Καρπόζηλος Απόστολος, Βυζαντινοί Ιστορικοί και Χρονογράφοι, τόμ. Α΄ (4ος-7ος αι.), Αθήνα 1997, η αναφορά από το: Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;, 3η έκδ., Αρμός, 2003, σελ. 187.
74.  ↑ Χρήστου Παναγιώτης, Ελληνική Πατρολογία, τόμ. Δ΄, 2η έκδ., Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 341.
75.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 161.
76.  ↑ Θεοφάνους, ΧρονικόνPG 108,224.
77.  ↑ Φλορόφσκυ Γεώργιος, Οι Βυζαντινοί Πατέρες..., ό.π., σελ. 457.
78.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 161-162.
79.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 162.
80.  ↑ Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, Παγανιστικός Ελληνισμός..., ό.π., σελ. 141.
81.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 164.
82.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π.
83.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 164-165.
84.  ↑ Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, Παγανιστικός Ελληνισμός..., ό.π., σελ. 142-143.
85.  ↑ Μτφρ. στο Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 43-44.
86.  ↑ Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι εθνικοί..., ό.π., σελ. 112.
87.  ↑ Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, Παγανιστικός Ελληνισμός..., ό.π., σελ. 142.
88.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 192, υποσημ. #1.
89.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 200.
90.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 192-193.
91.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 194.195.
92.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 185.
93.  ↑ Σωκράτoυς, Εκκλ. Ιστορία, 3,2: "τον Γεώργιον της εκκλησίας εκσύραντες, καμήλω τε προσδήσαντες, και σπαράξαντες, συν αύτη κατέκαυσαν".
94.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 184.
95.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 185.
96.  ↑ Κοντοστεργίου Δέσποινα, Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 94.
97.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, στο ίδιο.
98.  ↑ Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι εθνικοί..., ό.π., σελ. 111.
99.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 44.
100. ↑ Σαββίδης Αλέξης, Τα Χρόνια Σχηματοποίησης του Βυζαντίου, 284-518 μ.Χ., Ιστορικές Εκδόσεις Στέφανος Δ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 1983, σελ. 82.
101.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 44.
102. ↑ Στο πρωτότυπο: "What Philostorgius has to say about Hypatia's death can be discounted. His bald statement that she was lynched by the orthodox party (υπό των το ομοούσιον πρεσβευόντων) can be regarded as the malevolence of an Arian who hated Alexandria, home of the great enemy Athanasius. And in this matter the Suda seems as unreliable as Philostorgius." (J. M. Rist, Hypatia, Phoenix, τόμ., 19, αρ. 3, (1965), σελ. 222).
103. ↑ Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι εθνικοί..., ό.π., σελ. 111.
104. ↑ Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι εθνικοί..., ό.π.
105. ↑ Στο πρωτότυπο: "there is nothing in his career which would suggest that he would plot a murder through mere envy of someone else's popularity" (J. M. Rist, Hypatia, ό.π., σελ. 222).
106. ↑ Ιωάννης Μαλάλας, ΧρονογραφίαPG 97,536Α.
107. ↑ Στο πρωτότυπο: "vague scraps of information have reached the pages of Malalas" (J. M. Rist, Hypatia, Phoenix, τόμ., 19, αρ. 3, (1965), σελ. 215).
108. ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 44.
109. ↑ Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, Άγιος Κύριλλος..., ό.π., σελ. 30.
110. ↑ Στο πρωτότυπο: "they had unquestionably drawn encouragement from his earlier proceedings" (Philip Schaff,History of the christian church, Vol. 3 (Chapter X, §171. Cyril of alexandria), Wm. B. Eerdmans, Grand Rapids, Michigan 1910, σελ. 943, υποσημ. #1).
111. ↑ Στο πρωτότυπο: "That Cyril had any share in this atrocity appears to be an unsupported calumny" (Philip Schaff,History of the christian church, ό.π.
112. ↑ Άρθρο Υπατία, στο: Βουτυράς Σταύρος, Λεξικόν Ιστορίας και Γεωγραφίας πάντων των εθνών από των αρχαιοτάτων χρόνων, τόμ. 9, εν Κωνσταντινουπόλει 1890, σελ. 23.
113. ↑ Στο πρωτότυπο: "Cyril was no party to this hideous deed but it was the work of men whose passions he had originally called out. Had there been no onslaught on the synagogues, there would doubtless have been no murder of Hypatia." (William Bright, A History of the Church (313-451), Oxford, London 1860, σελ. 274-275).
114. ↑ Σωκράτoυς, Εκκλ. ΙστορίαPG 67,769Α.
115. ↑ Βλ. υποσημείωση-σχόλιο στη φράση αυτή του Σωκράτη στο William Bright, A History of the Church (313-451), Oxford, London 1860, σελ. 275.
116. ↑ Φιλοστόργιος, Εκκλ. Ιστορ. VIII, 9 (PG 65,564).
117. ↑ Ο οποίος μάλιστα έγραψε κείμενα όπως το Θησαυρός περί της Αγ. καί Ομοουσίου Τριάδος (PG 75,23 κ.ε.), "το συστηματικώτερον εξ όλων των κατά του αρειανισμού γραφέντων συγγραμμάτων" (Χρήστου Παν., Κύριλλος ΑλεξανδρείαςΘΗΕ τόμ. 7 (1965), στ. 1167).
118. ↑ Στο πρωτότυπο: "Εξαίρει τους Αρειανίζοντας άπαντας, λοιδορίαις πλύνει τους ορθοδόξους, ως είναι την ιστορίαν αυτού μη ιστορίαν μάλλον αλλ' εγκώμιον μεν των αιρετικών, ψόγον δε γυμνόν και κατηγορίαν των ορθοδόξων"(Πρωτότυπο και μετάφραση του αποσπάσματος στο: Φώτιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Βιβλιοθήκη - Όσα της ιστορίας (μτφρ. Ευθυμιάδης Στέφανος), εκδ. Κανάκη, Αθήνα 2000, σελ. 76.77).
119. ↑ Θεοφάνους, ΧρονικόνPG 108,225.
120. ↑ Στο πρωτότυπο: "Cyril [...] opened warfare with [...] the Imperial prefect, Orestes, and if he himself bore no personal responsibility for the death of the distinguished philosopher Hypatia, her murder was certainly the work of his supporters." (Cross F. L.-Livingstone E. A., The Oxford dictionary of the Christian Church, 3rd ed., Oxford University Press, New York 1997, σελ. 446).
121. ↑ Στο πρωτότυπο: "she was attacked by a Christian mob under Peter the Reader and put to death. The archbishop, Cyril, was suspected of complicity, but his responsibility was never proved." (Cross F. L.-Livingstone E. A., The Oxford dictionary of the Christian Church, 3rd ed., Oxford University Press, New York 1997, σελ. 817).
122. ↑ Στο πρωτότυπο: "Walch, Schrockh, Gibbon, and Milman incline to hold Cyril responsible for the murder of Hypatia, which was perpetrated under the direction of a reader of his church, by the name of Peter. But the evidence is not sufficient." (Philip Schaff, History of the christian church, ό.π.
123.  ↑ Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι εθνικοί..., ό.π., σελ. 111.
124. ↑ Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι εθνικοί..., ό.π., σελ. 111.
125. ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 182.
126.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 182.
127.  ↑ Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 192, υποσημ. #1.
128.  ↑ Φλορόφσκυ Γεώργιος, Οι Βυζαντινοί Πατέρες..., ό.π., σελ. 457.
129.  ↑ Στο πρωτότυπο: "There appears no reason to implicate Cyril in the murder itself" (J. M. Rist, Hypatia, ό.π., σελ. 224).
130.  ↑ Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, Άγιος Κύριλλος..., ό.π., σελ. 31.
131.  ↑ Χρήστου Παναγιώτης, Ελληνική Πατρολογία, ό.π., σελ. 342.
132.  ↑ Μιχάλαγα Δέσποινα, Οι Παραβαλανείς..., ό.π., σελ. 548.
133.  ↑ Βλ. τις 9 σελίδες με αναφορές σε πηγές στο: Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή, ό.π., σελ. 197 κ.έ.

7. Βιβλιογραφία

  • Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι εθνικοί. Ένα χρονικό της ήττας του παγανισμού, εκδ. Θύραθεν, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 108-112.
  • Cross F. L.-Livingstone E. A., The Oxford dictionary of the Christian Church, 3rd ed., Oxford University Press, New York 1997, σελ. 446.817.
  • Dzielska Maria, Υπατία η Αλεξανδρινή (μτφρ. Κουσουνέλος Γιώργος), Ενάλιος, Αθήνα 1997.
  • Kroh Paul, Λεξικό αρχαίων συγγραφέων Ελλήνων και Λατίνων, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 448-449.
  • Michael A. B. Deakin, The Primary Sources for the Life and Work of Hypatia of Alexandria.
  • Philip Schaff, History of the christian church, Vol. 3 (Chapter X, §171. Cyril of alexandria), Wm. B. Eerdmans, Grand Rapids, Michigan 1910, σελ. 943.
  • Rist M.J., Hypatia, Phoenix, τόμ., 19, αρ. 3, (1965), σελ. 214-225.
  • Ενισλείδης Χρ., Αγία ΑικατερίνηΘΗΕ τόμ. 1 (1962), στ. 1037-1039.
  • Λαμπροπούλου Σταυρούλα, Υπατία, η Αλεξανδρινή φιλόσοφος, περιοδ. Πλάτων, έτος ΚΘ΄, τόμ. 29, τεύχ. 57-58, Αθήνα 1977, σελ. 65-78.
  • Ματσούκας Α. Νίκος, Ορθοδοξία και Αίρεση στους εκκλησιαστικούς συγγραφείς του Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄ αιώνα, 2η έκδ., Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 221-222.
  • Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;, 3η έκδ., Αρμός, 2003, σελ. 138-143 & 175-187.
  • Μιχάλαγα Δέσποινα, Οι Παραβαλανείς ως φορείς κοινωνικής αντίληψης των πρώτων χριστιανικών χρόνων, ΕΕΘΣΑ, τόμ. 34, Αθήνα 1999, σελ. 547-550.
  • Σαββίδης Αλέξης, Τα Χρόνια Σχηματοποίησης του Βυζαντίου, 284-518 μ.Χ., Ιστορικές Εκδόσεις Στέφανος Δ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 1983, σελ. 82-83.
  • Σπετσιέρης Κωνσταντίνος, Εικόνες Ελλήνων Φιλόσοφων εις Εκκλησίας, ΕΕΦΣΠΑ, περίοδος Β΄, τόμ. ΙΔ΄, 1963-1964, σελ. 386-458.
  • Σπετσιέρης Κωνσταντίνος, Εικόνες Ελλήνων Φιλόσοφων εις Εκκλησίας (Συμπληρωματικά Στοιχεία), ΕΕΦΣΠΑ, περίοδος Β΄, τόμ. ΚΔ΄, 1973-1974, σελ. 397-436.
  • Υπατία, εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 59, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].
  • Φλορόφσκυ Γεώργιος, Οι Βυζαντινοί Πατέρες του 5ου αιώνα, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 456-457.
  • Χρήστου Παναγιώτης, Ελληνική Πατρολογία, τόμ. Δ΄, 2η έκδ., Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 341-342.
  • Χρήστου Παναγιώτης, Κύριλλος ΑλεξανδρείαςΘΗΕ τόμ. 7 (1965), στ. 1162.
πηγη

Δώστε την υποστήριξη σας στην έρευνα κάνοντας LIKE.

Share: